Bardzo przyjemny mentalny powrót w lata dzieciństwa i młodości. Jakież to inne czasy, jak bardzo niekiedy odmienne problemy! - czy ktoś sobie dziś wyobraża, że dyrektor zakazuje uczennicom przychodzić do szkoły w spodniach albo nosić jakiekolwiek inne nakrycie głowy niż beret? że licealistka, która była widziana na łonie natury sam na sam z chłopcem, zostanie obwołana niemoralną, a rodzice koleżanek zabronią im się z nią przyjaźnić? - a wszystko ujęte w skromniejszy odpowiednik jakiejś dzisiejszej „sprawy dla reportera”. Autorki, dziennikarki harcerskiego czasopisma „Na przełaj”, opisują te sprawy (autentyczne, pochodzące z listów do redakcji i sumiennie przez nią badane) z pozycji dorosłych starających się zrozumieć młodsze pokolenie i dyskretnie zaproponować mu pewne normy etyczne; troszkę dydaktyki w tym być musi, ale jest ona całkiem nienachalna, nienarzucająca punktu widzenia typu „my jesteśmy starsze, więc mamy rację” – przeciwnie, jeśli racja jest po stronie młodzieży, a nie rodziców czy wychowawców, dają to wyraźnie do zrozumienia. Do tego ciekawa forma (reportaże są zgrupowane według, powiedzmy, kategorii problemów i poprzedzielane króciutkimi wypowiedziami fikcyjnego narratora) i ładny język, w którym nie ma śladu pozowania na „młodzieżowość” ani przeciwnie, pedagogicznego żargonu. Nie przypuszczałam, że po prawie czterdziestu latach będzie mi się to tak dobrze czytało…