Książki najlepiej bronią się same, dlatego:

Thomas Harris, Hannibal, wyd. Amber, Warszawa 1999 (Hannibal (Harris Thomas))

"Pazzi wyszedł z zacienionej Loggia dei Lanzi i stanął na Piazza Signoria w miejscu, gdzie spalono Savonarolę. Spojrzał w okno oświetlonego Palazzo Vecchio, gdzie zginął jego przodek. Wierzył, że wciąż się zastanawia. Ale tak nie było. Decyzję podjął już wcześniej.

Przeznaczamy na decyzję jakiś moment w czasie, żeby uczcić wydarzenie, będące ukoronowaniem racjonalnego i świadomego procesu myślenia. Ale decyzje powstają ze zwichrowanych uczuć. Często są składnikami, a nie sumą.

Pazzi podjął decyzję, zanim wszedł na pokład samolotu do Paryża. Podjął decyzję godzinę temu, gdy żona w nowym peniuarze posłusznie mu się oddała. Kilka minut później, leżąc w ciemności, wyciągnął rękę, żeby przyłożyć dłoń do jej policzka i pocałować ją czule na dobranoc. Wyczuł pod palcami łzę. Później, nieświadomie, zjadła jego serce.

Zaszczyty? Kolejna szansa, żeby znosić oddech arcybiskupa, gdy świętym krzemieniem odpalano rakietę w kształcie gołębia? Pochwały od polityków, których prywatne grzeszki znał aż za dobrze? Cóż warta była sława policjanta, który schwytał doktora Hannibala Lectera? Sława policjanta ma krótki żywot. Lepiej GO SPRZEDAĆ."

Uwielbiam ten fragment, być może niepozorny, ale jeden z ważniejszych w całej książce. Jedna decyzja wpływa na losy wszystkich bohaterów. Decyzja podjęta pod dyktando serca, a nie rozumu. Odnoszę wrażenie, że Autor ma rację, pisząc o wichrze uczuć. Racjonalny proces decyzyjny to w wielu przypadkach mit.