Ewa Schilling, inicjatorka nurtu polskiej literatury, w którym odnaleźć można związki z poetką z wysypy Lesbos, popełniła książkę o przewrotnym tytule "Głupiec". Warto zauważyć, że Głupiec w Tarocie to człowiek znajdujący się nad przepaścią, któremu roi się mozliwość wędrówki wśród chmur bez uszczerbku na zdrowiu.

Główną bohaterką powieści jest polonistka Alina, która pracuje w jednym z olsztyńskich liceów.
Wywodzi się z konserwatywnej rodziny katolickiej. Jej ojciec jest człowiekiem, który twardo stąpa po ziemi i neguje wszelkie formy sprzeciwu.

Alina wiedzie normalne życie. Dużo czyta, angażuje się w swoją pracę, boryka się z szarością codzienności. Jej życie odmienia się wówczas, gdy poznaje Ankę. Nietuzinkową nastolatkę, buntowniczkę, która imponuje Alinie.

Skłonna do konstruowania poetycznej rzeczywistości belferka zauważa rodzące się uczucie... Oczywiście zdaje sobie sprawę z tego, że taki związek może stanowić początek traumy, która zostanie pogłębiona przez zachowawcze społeczeństwo polskie.

Szereg niespodziewanych zwrotów akcji utkanych ze słodko-gorzkich przypadków jest swoistą parafrazą współczesnej powieści poetyckiej. Genologicznie utwór olsztynianki idealnie wpisuje się w tę konwencję. Mamy tutaj cierpiącą bohaterkę, miłość, która została naznaczona piętnem społecznego potępienia oraz wewnętrzną potrzebę egzystowania ponad problemami środowiskowymi.

Niewątpliwie dostrzegalny jest wypływający z każdej strony szacunek dla osób homoseksualnych. Autorka podkreśla ich prawa, pokazuje problemy i bolączki, z którymi zmagają.

Ewa Schilling to zadziwiająca ekwilibrystka językowa. Naigrawa się z sztampowych i skostniałych reguł języka. Jej wirtuozeria lingwistyczna sprawia, że z pozoru toporny styl jest bardzo łatwo przyswajalny nawet dla przeciętnego czytelnika.

Konkludując, proza Schilling jest wybitnie demaskatorską egzemplifikacją życiowych zawirowań, które zostały przedstawione w przystępny sposób ze szczyptą wysublimowanego humoru.