Oto kolejny Mrożek w naszych bibliotekach. Książka krótka, zwarta i dziwnie nieproporcjonalna. Autobiografia, która koncentruje się przede wszystkim na dzieciństwie i latach młodzieńczych. Na tym, co się działo z jego twórczością, jak ona powstawała i ile z tego powodu cierpiał lub się radował, milczy jak grób pobielany. Wiemy tylko jedno - dobrze mu szło. I to ważna wiadomość, pozbawiona bowiem kokieterii, mrugania okiem do krytyków, czytelników i "opiekunów". Jeżeli miałbym określić to, co napisał - w kolorach, powiedziałbym, że jest szare. Nie chcę brać tak zwanej poprawki na problem afazji. Mrożek go przekonywająco pokonał. Pisze po swojemu: sucho, krótko i przejrzyście. Dlatego wielką wagę przywiązuję do opisów lat dzieciństwa, a zwłaszcza bardzo taktownego, ba, niemalże dziecinnie przedstawionego problemu rodziców. Ogromnie mi odpowiada ta wstrzemięźliwość połączona z aluzyjnością.

Nie wiem, czy "Baltazar" jest wydarzeniem na rynku literackim. Pewnie nie, niemniej czyta się go gładko i - co ciekawe - nie pozostawia niesmaku, który się rodzi po lekturze "ambitnych" pisarzy. Trochę niedosytu czuję jednak, brak mi bowiem czegoś więcej o latach późniejszych. Autobiografia zostaje nagle sprowadzona do minipigułki, krótkich trzech rozdziałów poświęconych zasadniczo podsumowaniu. Może pisarz nie miał już sił do rozdrapywania swojego życiorysu, a może zajął się czymś innym, może wreszcie postanowił napisać kolejny tom wspomnień.

W całym tekście jedno jest dla mnie ważne - atmosfera Krakowa. Krakowa jako w sumie małego miasteczka, gdzie się wszyscy znają, ale ci znajomi są jacyś inni - dotknięci różnymi darami i talentami. Czy możemy po tej lekturze poczynić podsumowania twórczości Autora? Z pewnością nie. Dostarcza nam ona kolejnego przykładu na to, jak wielką tajemnicą jest dar.