Władysław Tatarkiewicz był przede wszystkim pełnym pasji historykiem filozofii i nauczycielem wielu pokoleń filozofów. Był jednak również historykiem sztuki, znawcą muzyki, wielbicielem poezji i ogromnym erudytą – krótko mówiąc, wszechstronnym humanistą. Jego "Historia filozofii" jest w Polsce najpopularniejszym źródłem wiedzy o filozofach i ich koncepcjach.

"O szczęściu" jest jak traktat średniowieczny – w tym między innymi szczególny urok tej książki. Ta summa de beatitudine powstała jednak w bardzo nieszczęśliwych latach okupacji, a jej rękopis omal nie spłonął wraz z całym domem Profesora, a potem omal nie skończył w rynsztoku, sponiewierany przez żołnierza. W tym historycznym kontekście szczególnego znaczenia nabiera wyraźna intencja autora: napisać wszystko i przywołać wszystkich, którzy od setek lat rozmyślali o szczęściu. Czym jest szczęście: zadowoleniem z życia, intensywnością przeżyć, pomyślnym losem czy dobrym bilansem całego życia? Jaką funkcję odgrywa w szczęściu cierpienie? Dlaczego tak uparcie trwamy w poczuciu nieszczęścia? Ta książka to korowód postaw i ludzi. W roli bohaterów, wzorów, przykładów i anegdotycznych postaci występują tu reprezentanci wszystkich chyba czasów, wielcy myśliciele, artyści, pisarze, politycy. Każda strona przynosi nową, osobliwą historię i inny punkt widzenia, przedstawiony przez autora z charakterystycznym, Tatarkiewiczowskim dążeniem do oddania sprawiedliwości różnym argumentom.

Największy przedmiot pożądania każdego człowieka pozostaje wieloznaczny, względny i nieuchwytny – często z naszej winy – ale po lekturze cechy te zaczynamy doceniać. Czyż zresztą istnieje lepszy dowód, że wszystko może być składnikiem szczęścia, niż feeria jego barw w tej książce?

"Istotnie, jesteśmy niewolnikami wielu rzeczy, których potrzebujemy, do których przywykliśmy, które posiadamy. Ale po części jest to niewola nieunikniona, po części nieszkodliwa dla szczęścia: niepodobna się od wszystkiego w życiu wyzwolić, wszystkiego się wyzbyć, bo życie stałoby się pustką".

[Agora SA, 2010]