Skoro oprócz noty wydawcy nikt jeszcze nie pokusił się o recenzję tej pozycji, to ja spróbuję.

Jest to powieść o osobniku w typie lekko woodyallenowskim. Bohater jest oczywiście amerykańskim neurotycznym intelektualistą żydowskiego pochodzenia z kryzysem osobowości. Porzucony przez żonę, która zostawiła go dla jego najlepszego przyjaciela, a także zabrała ukochaną córeczkę, nie może odnaleźć się w życiu. Mimo iż wcześniej był cenionym wkładowcą i naukowcem, obecnie znalazł się na marginesie życia. Nie potrafi się pozbierać po stracie i wściekle analizuje swe życie na przemian użalając się nad sobą, samooskarżając i ulegając gniewowi. Znajduje się przez to na skraju choroby psychicznej, co objawia się m.in. pisaniem do ludzi z jego przeszłości, a także postaci historycznych listów z przemyśleniami na temat życia i świata. Nie jest to jednakże, jak często u Woody'ego Allena, permanentny i niepoprawny neurotyk, lecz raczej ktoś, kto zapętlił się za bardzo w swoich uczucach i komu kibicujemy jak znajomemu znajdującemu się w dołku psychicznym, aby jak najprędzej się z niego wydobył. Postać sympatyczna i książka też sympatyczna. Mnie osobiście czytało się ją bardzo dobrze, choć być może dla niektórych może być ona trochę zbyt "przegadana", a także ciut obca mentalnie ze względu na realia amerykańskiej epoki radosnego dobrobytu lat pięćdziesiątych i wczesnych lat sześćdziesiątych.

Z książek tego autora czytałem jeszcze "Przypadki Augie'ego Marcha" i "Hendersona, króla deszczu". Jest to pozycja napisana lżejszym językiem niż pierwsza z książek, natomiast bohater, ze względu na wiek i doświadczenie życiowe, bardziej przypomina tytułowego bohatera drugiej powieści.