„Paragraf 22” opowiada o wojnie i biurokracji, a więc o tematach, które w żaden sposób nie są mi bliskie. Zabrałam się niechętnie za tę pozycję i zrozumiałam uczucia, o których pisał Walker Percy w przedmowie do „Sprzysiężenia osłów” Toole’a: pierwsze strony wywołują zaskoczenie, że wcale nie jest tak źle, potem wzrasta zainteresowanie, które przechodzi w niemożność uwierzenia – ta książka nie może być aż tak dobra!

Głównym bohaterem powieści Hellera jest Yossarian, bombardier amerykańskich sił powietrznych, który żyje w głębokim przekonaniu, że ktoś skonstruował wojenne perypetie po to, aby posłać go na śmierć. Wypełnia więc swój czas obmyślaniem najróżniejszych pomysłów na to, jak przetrwać. Otaczają go ludzie, którzy stanowią sami w sobie karykaturalne majstersztyki: bezwzględnej chciwości, ślepej ambicji, całkowitego braku wiary we własne możliwości.

„Paragraf 22” przedstawia realia wojny w krzywym zwierciadle, rzuca rękawicę konwencjonalnemu pojęciu walki dla dobra narodu. Pokazuje, jak wpływa ona w niszczący sposób również na tych, którzy ją przeżyli. Często wywołuje śmiech. Czytelnik ma jednak cały czas świadomość, że historia ta ma drugie dno, dla którego zrozumienia trzeba spojrzeć z o wiele szerszej perspektywy.

Z okładki książki można się dowiedzieć, że paragraf 22 zawiera wojskowy przepis, który nakazuje podwładnym bezdyskusyjne wykonywanie wydanych rozkazów, a zwierzchnikom pozwala na robienie wszystkiego, czego nie można im zakazać. W praktyce oznacza to, że jeśli człowiek martwi się o własne życie, to znaczy, że jest psychicznie zdrowy i musi służyć dalej; jeśli jest chory – ma na tyle odwagi, że nawet nie przychodzi mu do głowy nadmierna dbałość o własne istnienie. Tkwi w paradoksie, z którego nie da się uciec, tak dobrze bowiem działa ta bezduszna machina.