"Rose Madder" to pierwsza powieść Kinga, jaką przeczytałem. Muszę przyznać, że spodziewałem się wiele po tym autorze.

Początek to wprowadzenie, opis sytuacji i ogólne nakreślenie profilu postaci - standard. Jednak miałem wrażenie, że po pierwszych 100 stronach będę wiedział, jak ta książka się skończy - i nie myliłem się. Książka jest przewidywalna, kolejne wydarzenia są niczym oglądanie filmu sensacyjnego klasy B z Van Dammem w roli głównej - wiadomo, jak się skończy, tylko nie wiadomo, czy pierwszym posunięciem będzie kopnięcie, czy uderzenie ręką ;).

Duży nacisk autor położył na budowanie klimatu, może to i dobrze, ale przez to książka nuży. Kolejnym mankamentem jest przedstawianie danej sytuacji z punktu widzenia danej postaci, czyli: Rose biegnie, widzi kamyk i potyka się o niego, wstaje i skręca w lewo. A następnie autor przedstawia tę sytuację z punktu widzenia Normana: biegnę za Rose, widzę, że leży kamyk, może się o niego potknie, o, tak, już leży, ale wstaje i skręca w lewo, za konarem sosny (czysto teoretyczny opis, ale tak właśnie wygląda to w tej książce).

Dużo sytuacji niewyjaśnionych, niemających nic ze sobą wspólnego, typu: Rose wstaje o 4 rano i myśli o Normanie, a dziwnym trafem rozdział dalej czytamy: Norman o 4 rano obudził się i pomyślał o tym samym co Rose ;);). Dodatkowo proste sytuacje są opisywane w sposób bardzo "poetycki", co wydłuża książkę.(może i wprowadza klimat, ale bez przesady z tymi opisami).

Ogólnie książka do przeczytania, ale nic rewelacyjnego, przegadana, mało straszna, mało napięcia, przewidywalna, wydaje się, że autor pisał ją na siłę i przelewał na papier, co wyobraźnia przyniesie, bez zachowania konsekwencji wobexc wcześniejszych rozdziałów.

Nie czytałem innych powieści Kinga, ale po tej na jakiś czas odpuszczę sobie tego autora.