Do Fjallbacki przyjeżdża Annie z synem i zamieszkuje na odludnej wyspie swoich rodziców, na której mieści się latarnia. Miejsce to nazywane jest Wyspą Duchów. Okoliczni mieszkańcy są przekonani, że zamieszkują je dusze osób, które umarły na wyspie. We wspomnieniach Annie widzi swoje ręce umazane krwią męża. Musi ukrywać się przed niebezpieczeństwem. Mniej więcej w tym samym czasie ginie Mats Sverin, dyrektor finansowy rady gminy. Jak się niebawem okazuje, tuż przed śmiercią odwiedził Annie. Sprawą zajmuje się jak zwykle inteligentny policjant Patrick Hedström.

W książce nie brakuje też perypetii rodzinnych Ericki Flack, żona Patrika musi się zmierzyć z depresją swojej siostry. Anna zamknęła się w sobie po utracie nienarodzonego synka w wypadku, w którym obie ucierpiały. Bliźnięta Ericki przeżyły; kobieta myśli, że siostra ma do niej o to żal i nie chce jej widzieć. Policjantka Paula czuje, że jej partnerka Joanna coraz bardziej się od niej oddala, a komisarz Mellberg, który jest partnerem matki Pauli, boi się, że utraci swojego przybranego wnuka.

Jak zwykle w powieści Camilli Läckberg, jest tu również wątek z przeszłości. Służąca Emilie, podkochująca się synu właściciela posiadłości, w której pracuje, zostaje nagle poproszona przez niego o rękę. Po szybkim ślubie przeprowadzają się na Wyspę Duchów, gdzie mąż zostaje latarnikiem i wspólnie ze swoim przyjacielem pełni służbę na latarni. Szczęście Emilie nie trwa jednak długo…

To ciekawa i wciągająca powieść, jednak jest w niej za dużo wątków i nie wszystkie zostały w pełni rozwinięte. Wprowadzenie tematu duchów, moim zdaniem, było nietrafione. Ponadto wydarzenia z przeszłości tym razem mają niewiele wspólnego z akcją toczącą się w teraźniejszości. O ile po przeczytaniu „Syrenki” - szóstego tomu serii - stwierdziłam, że autorka tworzy coraz lepsze historie, o tyle ta część jest znacznie słabsza od poprzedniej. Mam nadzieję, że na kolejnej książce Camilli Läckberg się nie zawiodę.