O public relations można mówić lekko i przyjemnie – udowadnia dr Ewa Hope w książce „Public relations: czy to się sprawdzi?”.

Pozycja wydana w 2004 roku nie rości sobie praw do bycia podręcznikiem. Jest to raczej luźne omówienie poważnej dyscypliny naukowej. Ewa Hope, jak na kierownika podyplomowego studium PR przystało, mimo że opisuje temat z humorem, podchodzi do niego rzetelnie.

Książkę rozpoczyna wyjaśnienie subtelnych różnic pomiędzy PR a reklamą, ale też, co początkowo może dziwić - między PR a dziennikarstwem. Hope przedstawia istotę przedmiotu oraz problemy, które go dotyczą. Usiłuje pokazać, że wbrew powszechnemu mniemaniu, nie wszyscy (choć bardzo byśmy zapewne chcieli) jesteśmy: lekarzami, prawnikami i specjalistami od PR. Płynnie przechodzi do zagadnień związanych z media relations – traktując je dość szczegółowo. W książce tej nie brakuje również rozważań na temat etyki zawodowej – często pomijanej w innych branżowych pozycjach.

Dodatkowym atutem jest kilkunastostronicowy suplement – pełniący rolę „wiedzy w pigułce”. Znaleźć w nim można cechy, definicje, nazwiska, daty – wszystko to zaś w przystępnej, choć mocno skondensowanej formie.

Lekkie pióro autorki w połączeniu z ilustracjami Zbigniewa Jujki sprawia, że po książkę sięgną chętnie osoby niemające zielonego pojęcia na temat public relations. Stąd też myślą przewodnią wydaje się, parafrazując znane powiedzenie – nie taki PR straszny, jak go malują. Znawcy dziedziny mogą, co prawda, zarzucać autorce skrótowość i powierzchowność. Wydaje się jednak, że docelowymi odbiorcami nie są profesorowie, a właśnie laicy. Obrazowe, często zabawne przykłady pozwalają lepiej zrozumieć temat. Częściowy niedosyt, który pozostawia lektura, może zaś zachęcić do zgłębiania dyscypliny poprzez lekturę kolejnych, bardziej już obszernych i naukowych tytułów.