Przystanął jednak za plecami gromadzących się, by zerknąć na malowidło.
Było nader interesujące. Ostre w kolorach i śmiałe w ruchu pędzla, sięgało najlepszych wzorów wczesnego socrealizmu. Idea, do której Kędziorek proponował dopisać przewodnie hasło, wyrażona została środkami wyłącznie malarskimi i w pełni oddawała istotę ludowego cyrku. Centralne miejsce kompozycji zajmowała małpa na koniu, a nad nią zwisający głową w dół akrobata na rozhuśtanym trapezie, z kielnią w garści. Małpa w galopie podawała mu cegłę, a on wolną ręką chwytał ją w locie. Zaiste, tak jasna myśl wykluczała jakiekolwiek skojarzenie z burżuazyjnym cyrkiem. Zarówno akrobata, jak i zwierzęta zdawali się być świadomi słusznie obranej drogi i swym prostym czynem wskazywali ją widzowi*.


---
* Janusz Krasiński, "Niemoc", wyd. Arcana, Kraków 2006, str. 149.