Egzotycznie brzmiącą nazwą polskiego teraz miasta można przyciągnąć uwagę czytelnika… na moment. Jednak w trakcie lektury okazuje się, że Wrocławia jest w książce mniej, niż San Francisco w „Ulicach San Francisco”, a fabuła przypomina to, co moja prababcia nazywała kiedyś „strawą duchową panien służących”. Warsztat pisarski oceniłbym na jakieś 3+.

I tylko bohaterowie odrobinę odbiegają od stereotypu, zgodnie z którym osoby dramatu powinny być (powinny, by się panny służące nie pogubiły) jednoznaczne w sensie charakterologicznym – tu jednak Krajewski popada w drugą skrajność: asystent kryminalny Mock jest wiecznie skacowany, jego pomagier, Smolorz, ustawicznie pijany, a Ilssheimer, szef „obyczajówki”, to homoseksualista.

Gwoli sprawiedliwości dodam, że znajomy, który mi Krajewskiego polecił, twierdzi, że miałem pecha, trafiając na „Widma w mieście Breslau” jako pierwsze, gdyż to podobno najsłabszy element cyklu. Według niego pozostałe części są dwa razy lepsze. Ja mu wierzę, natomiast dwa razy to nadal jeszcze zdecydowanie za mało, żebym po resztę chciał sięgać.