„Gdy dwadzieścia lat temu Johnson opublikował bestseller »Intelektualiści«, zarzucano mu również przedstawienie ludzi mądrych »w taki sposób, by obnażyć ich naganne obyczaje«”.
(Bernard Williams, „New York Review of Books”)

Paul Johnson odpowiedział na zarzuty tomem esejów o wybitnych twórcach. Przygląda się więc pisarzom, od Chaucera i Szekspira po Marka Twaina i T.S. Eliota, artystom i architektom. Opowiada, jak ciężko musiały walczyć kobiety – Jane Austen, Madame de Staёl i George Eliot – by ich głosy przedarły się przez męski gwar. Pisząc o Wiktorze Hugo pyta: „Czy to możliwe, by ktoś obdarzony takim talentem twórczym odznaczał się jednocześnie przeciętną, a nawet ograniczoną inteligencją?”. Postać Jana Sebastiana Bacha pozwoliła mu na przeanalizowanie roli genetyki w twórczości i świata muzyki organowej. Z Louisem Comfortem Tiffanym poznaje technologię szklarstwa i w tragiczne kaprysy estetycznych mód. W niektórych tekstach dokonuje pouczających porównań, zestawiając na przykład Baleciagę z drugim wielkim projektantem mody – Diorem. Analizuje twórczość geniuszy wynalazczości, Picassa i Disneya, i zastanawia się, który z nich wywarł największy wpływ na współczesną sztukę wizualną.

Paul Johnson to historyk, który opisuje w swych dziełach całe tysiąclecia ludzkich działań. W „Historii chrześcijaństwa” i „Historii Żydów” pokazuje wymiar religijny człowieczeństwa, w „Historii świata od roku 1917 do lat dziewięćdziesiątych” podsumowuje wiek dwudziesty, a jego „Art: A New History” (Sztuka: nowa historia) jest opowieścią o kulturze wizualnej we wszystkich jej formach – od malarstwa jaskiniowego po dzień dzisiejszy.

[Świat Książki, 2008]