Obudziłam się na granicy nocy i dnia. Słońce ledwie sygnalizowało chęć spaceru ponad linią horyzontu. Sen czmychnął, choć zatrudniłam go na cały etat, a minęło zaledwie pięć godzin, odkąd zaczęliśmy dzisiejszą współpracę.
Sufit nie prezentował się inaczej niż zwykle, więc szybko znudziło mi się wpatrywanie w jego biel – teraz wciąż jeszcze szarawą. Zaczęłam się niespokojnie kręcić. „Weź sobie książkę” – usłyszałam zaspany głos.
No tak, tak właśnie często robiłam, gdy sen wykręcał się chorobowym lub brał urlop, pakując w walizki wszystkie swoje historie tłoczące się pod zamkniętymi powiekami w chwilach, gdy pełniąc swoje obowiązki przysiadał na skraju poduszki. Złość znikała, a ja wskakiwałam do rozdziału aktualnie czytanej książki i przez kolejne strony towarzyszyłam bohaterom historii, dzieląc z nimi smutki oraz radości. Tym razem pomysł nie spotkał się z entuzjazmem. Na półce nad łóżkiem leżała książka, której czytanie przerwałam, gdy tylko sen zjawił się na swej nocnej zmianie. Zakładka z kotem rozdzielała ją na dwie części, tę poznaną i tę stanowiącą zagadkę.

Nie wiem czy lekiem na bezsenność może być „Lśnienie” Kinga.

Za to bardzo chciałabym wiedzieć po jakiej lekturze można mieć wyłącznie kolorowe sny.