- Tak, Pat - rzekłem ujmując jej białe ręce. - Gdybyśmy my urządzali świat, na pewno lepiej by wyglądał?
Przytaknęła.
- Tak, kochanie. Nie dopuścilibyśmy do podobnych nonsensów. Gdyby tylko człowiek wiedział, co jest po tamtej stronie? Czy wierzysz, że istnieje jakiś dalszy ciąg?
- Tak. Życie jest tak podle zrobione, że nie może się tutaj kończyć.
Uśmiechnęła się.
- To także powód. Ale czy uważasz, że to jest także źle zrobione? - spytała wskazując na wiązankę żółtych róż, stojących przy łóżku.
- Otóż to właśnie. Szczegóły są cudowne, ale całość pozbawiona sensu. Tak jakby wszystko stworzył ktoś, komu na widok cudownej różnorodności życia nie przyszło do głowy nic innego, tylko to, by wszystko zniszczyć.
- I potem zrobić na nowo.
- W tym także nie widzę sensu. Świat się przez to do dziś nic nie polepszył*.


---
* Erich Maria Remarque, "Trzej towarzysze", przeł. Zbigniew Grabowski, wyd. Czytelnik, 1968, s. 691-692.