Marsz przez środek Europy. Marsz w środek minionego wieku. Jaki może być sens tak nietypowej podróży: pieszej wędrówki w czasie i przestrzeni, z Berlina do Moskwy, z początku XXI wieku na fronty drugiej wojny światowej? Wolfgang Buscher od pierwszych godzin zdaje sobie sprawę z tego, iż jego wysiłek w gruncie rzeczy sensu jest pozbawiony: nie jest w stanie zrozumieć szaleństwa historii, które przed laty spowodowało podobną, acz przymusową podróż jego dziadka, nie jest w stanie poznać wystarczająco dobrze przemierzanych przez siebie krain.

Dylematy mężczyzny w średnim wieku. Piesza droga przez setki kilometrów. Ciężki bagaż przeszłości. Wspomnienia dawnych lat i kreowanie własnej przyszłości. Solidność niemieckich dróg, wyjątkowa atmosfera zanużonej w przeszłości Polski, strach totalitarnej niemal Białorusi, fascynujący chłód Rosji. Coś gna go do przodu, przed siebie. Chęć poznania? Tęsknota za nieznanym? Zamiłowanie do historii: romantycznej, choć brutalnej, pięknej, choć bolesnej?

"Berlin – Moskwa" to książka pełna znaków zapytania. W tym zresztą tkwi jej największa siła. Niemiec, choć wykształcony i pozbawiony uprzedzeń, nie potrafi odnaleźć się, mimo szczerych chęci, w słowańskim rozpadzie: więc pyta. Kogo? Wszystkich. Niemców, Polaków, Białorusinów, Rosjan. O co? O nas, naszą tożsamość. O cel podróży. O sens życia: trasa "Berlin – Moskwa" to tylko fragment dłuższej wędrówki...



[Recenzję umieściłem wcześniej jako komentarz w jednym ze sklepów internetowych]