Jak tu streścić fabułę, jeśli sam Kundera - jako bohater powieści - w rozmowie z profesorem Avenariusem mówi o tym, że w powieści chodzi o to, by nie dało się jej zekranizować ani opowiedzieć? Przejmność w lekturze tej książki sprawiły mi właśnie przemyślenia Kundery, jego specyficzne wdzieranie się w ukryte zakamarki mózgu czytelnika, a nie opowieść o siostrach i ich bliskich (czy może niezbyt bliskich?).

Kundera ukazuje w książce swą erudycję wplatając w powieść postacie kultury, które okazują się ściśle powiązane mentalnie z jego bohaterami. A przemyślenia dotyczą nieśmiertelności w różnych jej objawieniach, śmierci, samotności wśród ludzi oraz, jak to zwykle u Kundery, związków między życiem duchowym a erotyką, hedonizmem. Tu ważną rolę odgrywa również walka o nieśmiertelność, czy też wręcz przeciwnie - prawo do śmiertelności, bo w tej kwestii różni bohaterowie mają różne nastawienie.

Przeskoki akcji - w momentach, gdy oczekujemy właśnie, że zdarzy się coś kluczowego dla całej książki - tylko wzmagają ciekawość w trakcie czytania. Powieść jest bardzo zgrabną układanką, w której zawarł autor wiele myśli wartych wypisania na ścianie czerwonymi literami.