Użytkownik: Szeba 07.12.2014 21:59 napisał(a):
Odpowiedź na: Kiedy pewnego dnia sławna... | parilicium Doczytałam po długiej przerwie i kilku podejściach. Mam wrażenie, że na początku (jak to dawno było, dlatego prawie tego nie pamiętam) trudno było mi się dostosować do języka i rytmu tej książki, potem było już zwyczajnie, więc powiedzmy, że nie chodzi o jakieś formalne udziwnienia, ale o to, że książka wręcz emanuje chłodem, surowością, czymś nieprzyjaznym, nieprzyjemnym.
Nie budzą też sympatii bohaterki (lub bohaterka, jak kto woli). Zwłaszcza jedna z nich, którą wyobrażałam sobie jako jakieś drapieżne, ukryte i skryte przyczajone zwierzę jest odpychająca i muszę powiedzieć, że miało to duży wpływ na mój odbiór całości.

Mimo to, mimo pewnej oszczędności i surowości w opisie oraz konstruowaniu krajobrazu emocjonalnego udało się autorce wyciągną na wierzch i pokazać z bliska coś, czego zwykle nie pokazuje się chętnie innym - prawdziwe i głęboko skrywane mroki ludzkiej duszy, wszystkie nieświadomie i świadomie powoływane do życia brudy, które zaraz szybko pakuje się tam, gdzie nikt nie może ich dojrzeć, przykrywa wyrzutami sumienia, wstydem, a czasem tylko gniewem tłumionego gorsetem wychowania buntu, a i o których pisać nie każdy chce i potrafi. Ekman potrafi.