Książka ta pochodzi z nurtu książek o książkach, który jest moją cichą pasją. Mam wrażenie, że ostatnimi czasy stało się modne pisanie kryminałów literackich, w zasadzie nie kryminałów, tylko powieści detektywistycznych, gdzie tematem jest inna książka. I pan Ohl się w ten nurt dobrze wpisuje.

O czymże to? Ano o tym, jak też miała się zakończyć ostatnia książka Dickensa "Tajemnica Edwina Drooda" (książka ta jest, jak na niego, nietypowa, ponieważ zauważywszy rosnącą popularność powieści kryminalnych, sam postanowił spróbować swych sił w tym właśnie gatunku). Nie jest zakończona, ponieważ Dickens nie zdążył, zszedłszy z tego padołu. Na temat tego, jak powinna się ona zakończyć, a właściwie - kto zabił, narastają spekulacje, wysnuwane są najróżniejsze teorie. Wielbiciele twórczości Dickensa mają naprawdę dużo pomysłów na to, jakie powinno być rozwiązanie zagadki, ale nie wiadomo, które z nich jest właściwe. Ohl dołącza do nich, snując własną wizję - zawartą w jego powieści.

Czy udało mu się rozwiązać zagadkę? Oczywiście, że wam o tym nie napiszę, byłby to czystej klasy spoiler, karygodny i niewybaczalny.

Ale napiszę o tym, że jako miłośniczce książek w ogólności spodobało mi się to, że autor swego bohatera tak uzależnia od słowa pisanego. Główny bohater jako dziecko trafia do dziwnego pokoju, dosłownie wyłożonego książkami przez jego dziadka. Jedna z tych książek go facynuje, odkrywa, że jej autorem jest Dickens właśnie, i tym momencie jego los wiąże się z nim na stałe. Taka idée fixe. Mania. Opętanie prawie. I tak już się kręci - książka, śledztwo, dochodzenie, takie tam...

Mści się trochę nieznajomość dzieł Dickensa (mało go czytałam), bo wszędzie mamy odwołania do postaci czy fabuł - ale trudno, trzeba było więcej czytać, moja wina.

Podsumowywując: jako książka o książce - znakomita. Jako książka - trochę mniej, to chyba przez klimat, czasem zbyt zbyt surrealistyczny jak na moje gusta. Summa summarum - warto przeczytać. Choćby dla postaci księgarza i antykwariusza Krooka.