Ile jest jeszcze na Ziemi plemion żyjących poza marginesem współczesnej cywilizacji? Czy ich wiedza o życiu może wnieść do naszego świata jakieś tajemnicze zmiany? Jak bardzo różnią się ci ludzie od nas? Jakie tajemnice skrywa świat nieskażony kulturą białych ludzi?

Jeśli kogoś interesują odpowiedzi na te pytania, powinien sięgnąć po "Zagubione plemię". Być może zawarte tam odpowiedzi całkowicie go zaskoczą.

Relacja Marriotta jest z pewnością wyjątkowa. Czytelnikom wychowanym na "Robinsonie Crusoe" i opowieściach o podróżnikach z XVIII wieku może wydawać się nawet pewną satyrą. Mamy tu do czynienia z białym człowiekiem wchodzącym w dżunglę na spotkanie dzikich ludzi, ale ten Biały nie kreuje się na bohatera, wielkiego odkrywcę. Jest odrobinę niezdarny, przeraża go dzicz, okulary bez przerwy mu wpadają do błota. A jednak posiada coś, czego Wielcy Odkrywcy byli pozbawieni - dar obserwacji, empatię w stosunku do dzikich ludzi i dużą wrażliwość.

Jego wyprawa od samego początku napotyka na trudności. Najpierw zapory biurokratyczne, potem niechęć ludzka, wreszcie sama natura i jego własna słabość próbują go powstrzymać. A kiedy już rozpoczyna się marsz przez dżunglę, pojawiają się zupełnie inne kłopoty...

Książka pozostawia czytelnika w pewnym osłupieniu i zmusza do refleksji. Może nawet po jej przeczytaniu pojawia się w nas więcej pytań, niż było ich na początku, ale na pewno warto po nią sięgnąć, tym bardziej, że jest świetnie napisana. Pomimo tego, że jest w gruncie rzeczy relacją dokumentalną, czyta się ją niczym powieść przygodową. Świetnie naszkicowani bohaterowie, trzymająca w napięciu akcja, pełne wyrazu przesłanie.