Moja babka miała bardzo interesującą teorię. Mówiła mianowicie, że chociaż wszyscy rodzimy się z pudełkiem zapałek w środku, nie możemy ich zapalić sami, gdyż potrzebujemy do tego - tak jak w tym doświadczeniu - tlenu i ognia. Tylko że w naszym przypadku tlen może pochodzić na przykład z oddechu ukochanej osoby, a funkcję ognia może spełniać jakikolwiek bodziec: muzyka, pieszczota, słowo czy dźwięk, który powoduje, że detonator wybucha i zapala jedną z zapałek. Przez chwilę poczujemy się oślepieni blaskiem niezwykle silnej emocji. Wewnątrz nas wytworzy się przyjemne ciepło, które będzie się ulatniało powoli w miarę upływu czasu, dopóki nowa eksplozja znów go nie podsyci. Każdy człowiek, żeby żyć, musi odkryć swoje własne detonatory, gdyż proces spalania, który zachodzi w momencie zapalenia zapałki, jest tym czynnikiem, który zasila energią naszą duszę. Inymi słowy, ten proces jest pokarmem duszy. Jeśli ktoś nie odkryje na czas własnych detonatorów, pudełko z zapałkami zamoknie i już żadnej nie będzie można zapalić. Wówczas dusza ucieka z naszego ciała, błądzi wśród nieprzeniknionych mgieł i sama na próżno szuka swego pokarmu nie wiedząc, że tylko to ciało, które porzuciła, bezbronne i wyziębione, może go jej dostarczyć*.



---
* Laura Esquivel, "Przepiórki w płatkach róży", tłum. Elżbieta Komarnicka, wyd. PIW, 1993, s. 103.