Druga publikacja znanej krytyczki literackiej, wojującej feministki – Kazimiery Szczuki, pt. „Milczenie owieczek”, niejako odkurzyła potrzebę dyskursu aborcyjnego w Polsce. Ta na poły opiniodawcza, na poły fabularna opowieść jest relacją z pola walki, gdzie bój toczą kobiety i patriarchat.

Kazia przypomina temat przemilczany, bolesny, budzący niepokoje, ale także wywołujący nieprzewidywalne reakcje w debacie społecznej. Osłania własną piersią kobiety i dzieci, o których losie usilnie stara się decydować społeczeństwo testosteronu.

Siostrzany uścisk ręki zostaje przekazany kobietom podejmującym społeczną aktywność. Liczne fundacje, których zakorzenieniem zajmuje się aktywistka – działają prężnie, manifestując swoje przekonania, walczą o godność Polek.

Naczelnym tematem dywagacji jest aborcja. Słowo wywołujące u większości Polaków niesmak, złość i sprzeciw. Wypracowaliśmy szereg eufemizmów, które mają zmniejszyć balast negatywnych konotacji. Staramy się mówić: skrobanka, usunięcie, przerwanie ciąży. Pod płaszczykiem tych na siłę ocieplanych słów kryje się zjawisko wyklęte, skazane na społeczną banicję.

Wszystkie feministki jednogłośnie opowiadają się za liberalizacją prawa do spędzania płodów. Ze sprzeciwem spotyka się jednak jednotematowość ujęcia problemu aborcji.

Najodpowiedniejszą wydaje się wielogłosowość projekcji przekonań. Mimo iż agitatorki popierają proceder aborcyjny, każda z nich wyłuszcza w swoich wypowiedziach subiektywny sąd na ten temat. Takie postępowanie spotyka się z uznaniem środowiska zaangażowanego, które, działając w grupie, z uporem maniaka podkreśla indywidualizm członków.

Zachęcenie do publicznej polemiki jest najważniejszym przesłaniem książki. Chowając głowę w piach, dokonując pokątnych zabiegów – przyczyniamy się to zniewagi problemu, trywializacji i uproszczeń tak ważnych dla ludzkości zachowań. Autorka pragnie, aby szermierka słowna nie była jedynie walką dwu opozycji – bogobojnej cnotki i feministki morderczyni. Każda ze stron winna wyartykułować swoje przeświadczenia w sposób kulturalny i przyzwalający na zapoznanie się z opinią osoby o odmiennych przekonaniach. Najistotniejsze jest jednak przerwanie zmowy milczenia. Milczenia owieczek, które boją się wyjść na środek, przyznać się do frasunków i szukać wsparcia. Kobieta, która usiłuje coś przekazać zebranym jest traktowana mniej poważnie niż prawiący mężczyzna. Odwieczne bagatelizowanie ich przykrości spowodowało, że znaczna część z nas nie chce ich słuchać.

Wnikliwej analizie poddany został w tej książce problem aborcji we Francji i Ameryce. Czytelnik może zapoznać się z prekursorkami feminizmu w tamtejszych krajach – trudnymi początkami feminizmu, które zakończyły się triumfem. Poza granicami naszego kraju duchowni angażują się w poprawę bezpieczeństwa reprodukcyjnego kobiet. W USA pastorzy protestanccy zapoczątkowali działania na rzecz zmian, ponieważ ich głęboka wiara nie pozwoliła na bierne przyglądanie się „piekłu kobiet”. Używając liczby mnogiej, będącej czynnikiem identyfikującym z innymi emancypantkami – Szczuka przywołuje polskich duchownych do porządku i chce uświadomić im, na czym polega prawdziwa wiara i miłość do bliźniego.

Czytając tę książkę natkniemy się na rewolucyjne, ponowne odczytanie klasycznych dzieł polskich (ale nie tylko) pisarzy. Mam tutaj na myśli między innymi „Kaśkę Kariatydę” pióra czołowej pisarki okresu Młodej Polski, „Dzieje grzechu” Stefana Żeromskiego czy też „Granicę” Zofii Nałkowskiej. Każde z tych dzieł w mniejszym lub większym stopniu zahacza o tematykę spędzania płodu, dzieciobójstwa czy obsesyjnego macierzyństwa.

Pobudzający do działania tekst z pewnością jest doskonałym podręcznikiem dla osób, które mają problem z obaleniem zmowy milczenia. To książka przeznaczona dla owieczek czujących, że ich sprawy są ignorowane przez mężczyzn, a także dla mężczyzn, którzy walczą o prawa owieczek.