Przez nagromadzenie słodkich i zanadto romantycznych określeń powieść staje się lekko "szmirowata", jakoś to nie pasuje do zasadniczej treści, którą jest dochodzenie w sprawie morderstw. Te wszystkie "hebanowe skrzydła włosów" i "przepaścisty błękit oczu" - czy tylko mnie się to wydaje strasznie oklepane? W romansie jakoś by uszło, ale biorąc z półki krwawy kryminał nastawiłam się psychicznie na coś zupełnie innego.
Poza tym znalazłam kilka dosyć naciąganych sytuacji, a jestem dopiero w połowie lektury ;) Jeden dosyć wyraźny absurd: facet stoi przed oknem, przez które świeci słońce, i ów facet podziwia swoje odbicie w szybie - to musi być bardzo dziwna szyba, ponieważ w normalnym szkle nie widać wyraźnie odbić, jeśli źródło światła znajduje się po przeciwnej stronie niż patrzący. Równie dobrze mógłby się przeglądać w zapalonej żarówce ;>
Inna kwestia, to w jaki sposób policja próbuje zidentyfikować zwłoki ofiary. Zamiast zebrać dane o zaginionych osobach płci żeńskiej, w odpowiednim wieku i o podobnym rysopisie, i pójść tym tropem, policja każe przeszukiwać dane wszystkich okolicznych dentystów... I dopiero po kilku kolejnych rozdziałach wpada na pomysł, że przecież ofiara nie musiała być pacjentką miejscowego dentysty. I koniec pieśni, nie mają więcej pomysłów w sprawie identyfikacji. Argh.
Drażni mnie sam Brolin, który jest okropnie pewny swoich teorii - nakreślił jeden portret psychologiczny i jest niezłomnie pewny jego prawdziwości. Ja się nie znam na kryminalistyce, ale zdaje się, że takie podejście grozi tym, że detektyw przestanie obiektywnie oceniać poszlaki i dowody, a zacznie je dopasowywać do własnych teorii, dzięki czemu skutecznie zagmatwa śledztwo. Ale w tym przypadku jestem dziwnie pewna, że autor powieści na to nie pozwoli... :> Może się przyjemnie zdziwię?