Nie jest to powieść o konflikcie pokoleń, na co wskazywałby pierwszy ustęp…

"(...) jaka jest różnica między starymi i młodymi? Bardzo prosta: patrząc na starych trudno uwierzyć, że kiedyś byli młodzi, a widząc młodych trudno uwierzyć, że kiedyś będą starzy"*.

Bohaterów powieści poznajemy w podróży powrotnej z miejsc dla nich ważnych. Czy jadą tym samym pociągiem? W tym samym przedziale? Raczej nie. Jadą do tego samego miejsca, o czym nie wiedzą (to wie tylko Czytelnik). Spotykają się całkiem przypadkowo w zatłoczonej dworcowej kawiarni… i tu powieść kończy się. Nasi bohaterowie rozjeżdżają się, każdy w inną stronę, każdy do swego miejsca - nadal nie wiedząc o sobie za wiele, a na pewno nie tyle, ile wie o każdym z nich Czytelnik.

W "Długiej podróży" Jerzy Krasicki odsłania losy bohaterów mieszając fakty z ich przeszłości dalekiej i bliskiej. Jednakże nie ma tu miejsca na najmniejszy chaos. Sposób narracji jest podobny do biegu myśli ludzkiej - jesteśmy w pociągu, ale także w miejscu odległym o trzydzieści lat i zarazem bohater snuje opowieść o wizycie zakończonej przed dwoma godzinami. Czy to przypadek, że jednym z podróżnych jest zegarmistrz?

Nie chcąc zdradzać treści, a pragnąc zachęcić do lektury, cytuję krótkie fragmenty tej refleksyjnej powieści:

"Przesiedziałeś swoje życie tak samo jak inni je przebiegli. Z lupą w oku, wsłuchany w rytm mechanicznego czasu regulowałeś jego puls przy pomocy śrubokrętów, pęsetek i szczotek, wydawało ci się, że spełniasz ważną misję dbając o to, aby kółka zębate kręciły się w zgodzie ze słońcem. Byłeś podobny do kamienia leżącego obok drogi, po której nieustannie szli ludzie, jechały wozy i coraz prędzej pędziły samochody"**.

"- Ucieknę za granicę.
- Panu się zdaje, że za granicą chleb rośnie na ulicy, a płoty są zrobione z kiełbasy.
- Nie wiem, jak gdzie jest, ale to wiem, że tu ludzie są źli.
- Popatrzyłem na niego i powiedziałem: - Pan także jest tylko człowiekiem. Jednym z nas"***.



---
* Jerzy Krasicki, "Długa podróż", Wydawnictwo Literackie, 1982 s. 18.
** Tamże, s. 220.
*** Tamże, s. 216.