Umberto Eco jest zainteresowany karierą semiotyki w jej zastosowaniach do badań różnych dziedzin kultury. Dostrzega perspektywy, które zdaje się ona stwarzać dla zintegrowanych studiów nad kulturą jako całością.

W "Pejzażu semiotycznym" Eco podejmuje analizy systemów komunikowania, które znajdowały się już nieraz na warsztacie badaczy. Tak jest na przykład z plakatem czy z filmem. Eco atakuje jednak problem w pracach semiotycznych niemal nieobecny. Próbuje on stworzyć teorię "języka" architektury.

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 1972]