„Jedno wam powiem: życie idioty to nie bułka z masłem” – takimi słowami zaczyna się ta książka. I jest taka cały czas: prosta, bezpośrednia, czasami nieco wulgarna, lecz przede wszystkim inna. Nie ma w niej miejsca na piękne, literackie, idealne językowo i gramatycznie wielostronicowe opisy przyrody, ludzi czy sytuacji. Autor „wali prosto z mostu” to, co chce przekazać. Opisuje on życie pewnego nieinteligentnego człowieka, który mimo głupiego zachowania i nieprzemyślanych wypowiedzi staje się kimś wielkim. Poznał prezydenta, poleciał w Kosmos, był zapaśnikiem, hodowcą krewetek, żebrakiem, mieszkał w dżungli, grał w szachy, ping-ponga i futbol, uratował życie prezydentowi Mao, walczył w Wietnamie… A sam przy tym przyznaje, że jest idiotą.

Książka jest przepełniona humorem, grą słów, ale nie brak w niej momentów wzruszających. Myślę, iż urok książki polega na jej prostocie. Niezgrabne wypowiedzi, bezsensowne zdania, głupie zachowania bohaterów… To wszystko pokazuje nam, że książka nie musi męczyć. Niech idealna (czytaj: nudna) treść niektórych książek taka pozostanie. To jedynie jeszcze bardziej podkreśla „inność” i wyjątkowość tej książki. Wielu ludziom może się ta książka nie podobać. Może być powierzchowna, wulgarna, nudna, nic nie wnosząca. Ale właśnie taka musi być, żeby zachować w sobie to coś. To coś, co daje jej prostotę. Nikt z nas nie jest idealny. Ta książka też nie jest idealna. Posiada wiele ułomności. I właśnie dlatego czytając ją nie czujemy tego, że musimy myśleć: co autor chciał powiedzieć przez…?

Krótko mówiąc, książka jest prosta i nieskomplikowana. Autor wyłożył „kawę na ławę”. I dzięki temu książka ma niepowtarzalny klimat i jest naprawdę wciągająca. A jeśli mimo wszystko ktoś się wysili i zacznie myśleć, to znajdzie w niej głębsze przesłanie.