"- (...) Teraz żegnaj, nie godzi się bowiem dziewicy wieść dyskursu z mężczyzną o tak niezwyczajnej godzinie."

A przecież przez okno tenże dyskurs wiedli.. o tempora, o mores..

"-Wszystko z czarów wywodzisz - rzekła na to księżniczka. - a przecie człowiek, który z duchami piekielnymi obcuje, nie śmiałby wyrzec słów wielkich i świętych, którymi do nas przemówił. Czyś nie słyszała, z jakim zapałem przyrzekał przypomnienie o mnie niebiosom w pacierzach codziennych?"

Święta naiwności!.. ale jakie to piękne, prawda? Giętki język świadczy o prawości tegoż rycerza.

"-Świątobliwy ojcze - rzekła Hipolita. - wasz stan daje swobodę, wolno wam mówić bez respektu do osób wszelakich, nie pomnąc na ich stan i znaczenie, jak powinność wam każe. Ale na mnie inny spoczywa obowiązek, nie przystoi mi słuchać słów, których pan mój małżonek słuchać nie zezwala. Udaję się do kaplicy, aby Błogosławiona Dziewica raczyła udzielić wam obu rad świętych i przywrócić sercu miłego mego księcia pokój i łagodność, których mu dziś nie dostaje."

Oto potęga uczucia - mąż nie pozwala słuchać, więc żona umyka.

"-Zbyt jesteś, zaiste, szlachetny - odparła Matylda. - Uspokój się. Nie padnie na mnie cień podejrzenia.
-Podaj mi dłoń twą cudną na znak, że nie zwodzisz mnie, pani. - poprosił Teodor. - Pozwól skropić ją gorącymi łzami wdzięczności.
-Powściągnij pragnienie twe - rzekła księżniczka. - albowiem to stać się nie może.
-Niestety! - westchnął Teodor. - Nie zaznałem w życiu niczego prócz niedoli aż do tej godziny i może nigdy nie zaznam innej losu odmiany. Przyjm czyste uniesienie świętej wdzięczności; to dusza moja pragnęła uczucia na twą wylać rękę.
-Bądź powściągliwy i odejdź. - rzekła Matylda."

I która płeć jest słaba?

"Jęk głęboki i głuchy, dochodzący jak gdyby z góry, przeraził księżniczkę i Teodora. (...) Czekali chwilę, ale żaden dźwięk nie dotarł do ich uszu. Pomyśleli zatem, że to nagromadzone wapory dają znać o sobie."

W necie znalazłam taki fragment: "Wapory od łac. Vapor - para wodna. Dawniej w wyższych sferach oznaczało: wyziewy, opary. Jeśli np. dama puściła w salonie bąka, to w dobrym tonie było mówić o waporach z kominka."

"- (...) Uchodźmy, pani, za blisko jesteśmy wnijścia do jaskiń. Poszukajmy najdalszych zakątków, nie zaznam bowiem spokoju, póki nie wyprowadzę cię w bezpieczne ustronie.
-Niestety, jak to pojmujesz, panie? Chociaż wszystkie twe czyny zacne, choć przez sentymenta twoje czystość duszy przeziera, czyż przystoi dziewicy, aby towarzyszyła ci sama jedna do ukrytych zakamarków? Kiedy nas razem odnajdą, cóż powie świat surowy o mym zachowaniu?"

Mnie ten fragment wzrusza niepomiernie.. lepiej zostać rozniesionym na ostrzach mieczy, niż dać światu powód do osądu.

"Teodor, równie wstrząśnięty, panował całą siłą nad rozpaczą, aby ratować Matyldę; ściągnął wreszcie kilku mnichów swym wołaniem o pomoc. Jedni wraz z Teodorem, który ledwie nad swym bólem panował, starali się tamować krew konającej księżniczce, inni powstrzymywali Manfreda od targnięcia się na swe życie.
Matylda, przyjmując z poddaniem swój los, wdzięcznym i pełnym miłości spojrzeniem nagradzała gorliwość Teodora. Gdy tylko słabość pozwalała jej słowo wydobyć, błagała obecnych, aby nieśli pociechę jej nieszczęśliwemu ojcu."

Przecież to lepsze niż hollywoodzkie filmy! A heroizm Matyldy zasługuje na zbliżenia i zwolnienia niczym z "Mody na sukces".

Gwoli wyjaśnienia: książkę oceniłam bez wahania na pięć :).


Zamczysko w Otranto: Opowieść gotycka (Walpole Horace)