„Harry Potter i Komnata Tajemnic” jest drugim tomem bestsellerowej serii powieści autorstwa angielskiej pisarki Joanne Kathleen Rowling. Światowa premiera książki pod oryginalnym tytułem „Harry Potter and the Chamber of Secrets” odbyła się w roku 1998, natomiast w Polsce ukazała się trzy lata później - w 2001 roku - nakładem poznańskiego wydawnictwa "Media Rodzina". Książka licząca sobie 359 stron (wyd. pol.) jest dostępna w miękkiej i twardej oprawie. W polskim wydaniu ilustracje na okładkę, stronę tytułową i początek każdego z rozdziałów, wykonane przez Mary GrandPré, zostały zapożyczone z wydania amerykańskiego. Przetłumaczenia dzieła na język polski podjął się Andrzej Polkowski.

Książka zaczyna się w domu przy Privet Drive 4, gdzie Harry Potter spędza wakacje w towarzystwie swoich krewnych – wścibskiej ciotki Petunii, gburowatego wuja Vernona i nieznośnego kuzyna Dudleya. Jedyna rodzina Harry’ego, jaką są państwo Dursleyowie, delikatnie mówiąc, nie pała do Harry’ego miłością. A to wszystko za sprawą czarów, uważanych przez nich za dziwactwa.

Harry jest czarodziejem, a jego rodzice zostali zamordowani przez Lorda Voldemorta – okrutnego czarodzieja, który nie zawahał się zabić nawet małego, jednorocznego dziecka. Jednak próba tego zabójstwa spełzła na niczym i dlatego Chłopiec, Który Przeżył – Harry Potter stał się sławny. Oczywiście tylko w świecie czarodziejów, który tak bardzo pokochał na pierwszym roku swej nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. W zamku Hogwart, który stał się jego prawdziwym domem, spotkał pierwszych w swoim życiu przyjaciół – Rona Weasleya i Hermionę Granger.

W ciągu letnich wakacji niespodziewaną wizytę składa Harry’emu domowy skrzat o imieniu Zgredek. Ostrzega go przed powrotem do Hogwartu, mówiąc, że w tym roku mają się w nim rozegrać straszne wydarzenia. Harry opiera się skrzatowi, za co bardzo drogo płaci: Zgredek psuje kolację, na którą wuj Vernon zaprosił państwa Masonów w celu omówienia największej w życiu pana Dursleya transakcji. Kończy się na tym, że Harry zostaje uwięziony w swoim pokoju. Na szczęście z pomocą przychodzi mu Ron i jego bracia – Fred i George. Uwalniają go i goszczą przez resztę wakacji w swoim domu – Norze. Na ulicy Pokątnej Harry poznaje Gilderoya Lockharta – sławnego pisarza, który ogłasza, że obejmie posadę nauczyciela Obrony przed Czarną Magią w Hogwarcie. Harry i Ron w dość nietypowy sposób zjawiają się w szkole - korzystając z latającego samochodu pana Weasleya. Incydent ten był spowodowany kaprysem barierki prowadzącej na peron numer dziewięć i trzy czwarte, która z niewiadomych przyczyn nie chciała ich przepuścić.

W dwa miesiące po rozpoczęciu roku szkolnego, w Hogwarcie dzieje się rzecz dziwna i tajemnicza: na ścianie pojawia się napis, z którego wynika, że legendarna Komnata Tajemnic została otwarta. Dochodzi do ataków na kotkę woźnego Filcha i kilku uczniów. Okazuje się, że ofiary zostały spetryfikowane. Harry, Ron i Hermiona próbują zdemaskować Dziedzica Slytherina, który jest winien otwarcia komnaty.

Podczas lektury drugiego tomu zdobędziemy nieco informacji o Voldemorcie i jego przeszłości, odkryjemy tajemnicę woźnego Filcha i przeżyjemy mnóstwo przygód w towarzystwie Harry’ego i jego przyjaciół.

W moim subiektywnym odczuciu, „Harry Potter i Komnata Tajemnic” jest najlepszą cześcią sagi o Harrym Potterze, a zarazem moją ulubioną książką. Jest napisana w sposób zrozumiały, został w niej użyty bogaty zasób słownictwa, obfituje w liczne, ciekawe i sprytnie powiązane ze sobą wydarzenia. Panuje w niej atmosfera tajemniczości, do samego końca nie można przewidzieć finału. Fabuła jest świetnie skonstruowana, przemyślana od początku do końca. W książce spotykamy postacie zarówno z pierwszego tomu powieści, jak i całkiem nowe. Wszystkie są perfekcyjnie wykreowane, niezwykle trudno jest wskazać najciekawszą. Biorąc pod uwagę nowe postacie, moim zdaniem na uwagę zasługuje Gilderoy Lockhart – niezwykle barwna osobistość, która powoduje wiele zabawnych sytuacji. Bardzo lubię czytać fragmenty z jego udziałem. Wprowadzono również kilka magicznych stworzeń, np. skrzaty domowe, gnomy itp., które zostały przedstawione równie wspaniale. Książka została zilustrowana bardzo ładnie, obrazki odpowiadają treści książki i poszczególnych rozdziałów, zrobione są bardzo starannie i pobudzają wyobraźnię czytelnika. Jakość polskiego tłumaczenia jest bardzo dobra. Moim zdaniem na największy podziw zasługują tłumaczenia nazw własnych, które zostały objaśnione przez Andrzeja Polkowskiego w „Krótkim poradniku dla dociekliwych”, zamieszczonym na końcu książki. „Harry Potter i Komnata Tajemnic” stanowi część cyklu literackiego, jest częścią skomplikowanej układanki, ale równocześnie jest odrębną historią.

Ogólnie oceniam książkę na 6 w sześciostopniowej skali ocen.