"Takalluf jest członkiem owej nieprzeniknionej, obecnej w każdym zakątku świata sekty pojęć, które nie przekraczają lingwistycznych granic - odnosi się do pewnej postaci ograniczającej język etykiety, do silnego społecznego zakazu wyrażania tego, co ofiara rzeczywiście myśli, do odmiany przymusowej ironii, która z uwagi na swą formę skłania ku temu, aby ją przyjmować dosłownie."

"Jakże trudno poznać prawdę, zwłaszcza, gdy ktoś musi postrzegać świat w plasterkach; zdjęcia zrobione w przelocie ukrywają tyle samo ile ukazują."

"Wystarczy upokarzać ludzi dostatecznie długo, a obudzi się w nich furia. Potem przyglądają się zniszczeniom, jakie spowodował ich gniew, i wyglądają na zdumionych, zmieszanych, niedorosłych. Myśmy zrobili coś takiego? My? Przecież jesteśmy tylko zwykłymi ludźmi, miłymi, nie wiemy, jak mogliśmy... potem powoli ogarnia ich duma, duma z siły, bo nauczyli się odpłacać."

"Historia to dobór naturalny. Zmutowane wersje przeszłości walczą o dominację; dojrzewają nowe gatunki faktów, natomiast przedpotopowe idą pod ścianę, zakrywa się im oczy, pozwala się im wypalić ostatniego papierosa. Przetrwać udaje się tylko najsilniejszym mutacjom. Słabe, anonimowe, pokonane, pozostawiają niewiele świadectw: polne znaki, głowy siekier, ludowe opowieści, potłuczone dzbany; kopce nagrobne - gasnące wspomnienia młodzieńczego piękna.Historia uwielbia jedynie tych, którzy nad nią panują - tu zachodzi relacja wzajemnej zależności."

"Wielki bohater rewolucji Danton, któremu zetną głowę w okresie terroru, wypowiada pewną ponurą uwagę ... "Lecz Robespierre i lud - zauważa- są cnotliwi". Danton znajduje się na londyńskiej scenie, nie prawdziwy Danton, tylko aktor deklamujący kwestie autorstwa Georga Buchnera w angieskim przekładzie; rzecz rozgrywa się teraz, a nie dawno. Nie wiem, czy idea została sformułowana po francusku, niemiecku czy angielsku, wiem jednak, że wydaje się zdumiewająco wątła - oznacza bowiem, iż ludzie są jak Robespierre. Danton może i jest bohaterem rewolucji, ale lubi też wino, eleganckie ubrania, dziwki; ma słabości, które (publiczność wychwytuje to natychmiast) umożliwią Robespierre'owi, dobremu aktorowi w zielonym płaszczu, ścięcie go. Kiedy wysyłają Dantona aby złożył wizytę wdowie, starszej damie z koszem pełnym głów, czyli Gilotynie, wiemy, iż nie idzie to na konto rzeczywistych ani zmyślonych powodów. Danton dostaje w szyję (w sposób cudownie zainscenizowany), ponieważ zbytnio przepada za rozkoszami. Epikureizm jest niebezpieczny. Ludzie są jak Robespierre. Nie ufają zabawie. Ta opozycja - epikureizm kontra purytanizm - jest w istocie, poucza nas sztuka, prawdziwą dialektyką historii. Nieważne lewo, nieważne prawo, kapitalizm czy socjalizm, czarne czy białe. Cnota kontra zło, ascetyczny kontra rozpustny, Bóg kontra Diabeł: oto rzeczywista gra. "