O Margit Sandemo usłyszałam od jednej z jej najwierniejszych na świecie czytelniczek... od lata zachwycała się ona czarem i urokiem powieści norweskiej autorki, "Sagą o Ludziach Lodu" w szczególności. Tak długo owa zapalona czytelniczka zanudzała mnie nieznaną mi terminologią i dziwnie brzmiącymi imionami, aż w końcu postanowiłam: jedziemy z tym koksem. "Sagę..." przeczytam, choćbym miała paść.

Ponieważ wielbicielka Margit posiada w domu obszerną biblioteczkę, a w niej całą sagę, mogłam spokojnie zacząć od części pierwszej. "Zauroczenie"... lubię tego typu tytuły - proste, a jednocześnie intrygujące. Pełna nadziei na kawał dobrej fantastyki, zaczęłam czytać.

Muszę przyznać, że pierwszy tom "Sagi..." jest zdecydowanie najlepszy. Pozostały milion (czy coś koło tego...) niespecjalnie przypadł mi do gustu. Jednak ta historia, opowieść o zagubionej Silje, młodziutkiej, dzielnej dziewczynie, działała na moją wyobraźnię. Razem z ubogą, dzielną Norweżką przeżywałam jej upiorne przygody, czułam, jak skóra mi cierpnie, gdy nasza bohaterka przedzierała się przez las, brnąc w śniegu. Aż w końcu dotarłam do momentu, w którym obie z Silje spotykamy Bohatera Idealnego - Tengela z Ludzi Lodu, później zwanego Dobrym. Ten mężczyzna o twarzy demona i duszy anioła jest świetnie wyważoną, silną postacią, najciekawszą w książce. Ponury, nieco zamknięty w sobie, obdarzony wieloma niezwykłymi umiejętnościami, często pojawia się, gdy Silje potrzebuje pomocy. Jak taka pomoc zazwyczaj się kończy? Wszyscy wiemy.

Jednak nie udawajmy, że nie zdajemy sobie sprawy z pewnej ważnej rzeczy: "Zauroczenie" jest przede wszystkim romansem. Dopiero potem można mówić o jego magicznym klimacie i cechach fantastycznych. Mimo że romanse budzą we mnie niesmak, tę pozycję polecam z czystym sumieniem. Warto sięgnąć po niezwykłą mieszankę stylów pani Margit. I na tym tomie najlepiej poprzestać.