Moją przygodę z panem Kapuścińskim zaczęłam pod dyktando jednej z gazet, która wydała cały cykl jego powieści. Spotkanie z "Cesarzem" było interesujące i pobudziło mój apetyt na tyle, że sięgnęłam po kolejne tomy "serii". Każda następna lektura rodziła we mnie fascynację obserwacjami i umiejętnością przekazania emocji przez pana Kapuścińskiego. Zachwyciłam się "Hebanem", a "Imperium" po prostu pochłonęłam. Nic jednak nie przemówiło do mnie tak bardzo, jak... "Busz po polsku".

To jedyna powieść pana Kapuścińskiego (z tych siedmiu, które po przeczytaniu cieszą oko na półce), która opowiada o Polsce i być może to właśnie sprawiło, że "Busz po polsku" jest mi tak bliski. Wyciągam z tego również taki wniosek, że moja ciekawość świata nie jest aż tak ogromna, jak ciekawość człowieka :). A on właśnie - czŁowiek - jest centrum reportaży zebranych w "Buszu po polsku".
Czytając "Busz" nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jego autor był osobą szczególną. Bo kogo na przykład stać na to, żeby w poszukiwaniu czegoś nienazwanego wybrać się na powojenne warszawskie osiedle i pukając od drzwi do drzwi czekać, co się wydarzy? Kto inny opowie tak wciągająco scenę niesienia trumny górnika przez jego kolegów oraz ich rozmowy i przemyślenia? Interakcja - to jest chyba najważniejsze, co autor opisał w "Buszu".

Jestem pod głębokim wrażeniem umiejętności tworzenia z drobiazgów, z umykających chwil i gestów, bogatej mozaiki emocjonalnej i społecznej. Wiem, wiem, to dwie różne rzeczy - emocje i społeczeństwo, a jednak autor znajduje taką klamrę, która to wszystko spina.

Nie sprawdzam kanonów literatury, ale wstyd by było, gdyby choć jedna powieść pana Kapuścińskiego tam się nie znalazła, być może powieść poważniejsza, donioślejsza niż "Busz", ale "Busz" jest wisienką na torcie, którą koniecznie trzeba schrupać :).