„Z milczącej planety” otwiera trzytomowy cykl powieści, jej kontynuację stanowią „Perelandra” i „Ta ohydna siła”. Wizja Wszechświata, jaką rysuje w nim C.S. Lewis zdumiewa swoją odmiennością od wszystkich tych obrazów, do których przyzwyczaiła nas science fiction. W tej części trylogii autor kronik narnijskich podejmuje dyskusję z dwoma antagonistycznymi wyobrażeniami Kosmosu i życia pozaziemskiego. Z jednej strony - jako obszaru zamieszkanego przez jakieś pierwotne ludy, które niczym przedkolumbijskie plemiona czekają na przybyszów z Nieba. Z drugiej – z wizją wrogiej człowiekowi przestrzeni rojącej się od surowych, nierzadko bezdusznych form inteligencji, znacznie przewyższających ludzką rasę rozwojem.

A jeśli Wszechświat tętni życiem pełnym pokoju, harmonii i niezachwianej równowagi? Jeśli gdzieś w przestworzach istnieją inne istoty myślące, nie mniej i nie bardziej od ludzi inteligentne, które na dodatek o nas wiedzą, ale wcale na nas nie czekają ani nas nie odwiedzają, bo po prostu tego nie chcą. Jeśli to, co nazywamy "podbojem Kosmosu" stanowi w istocie tylko nic nieznaczące wycieczki? Jeśli Ziemia jest „milczącą planetą”, nazwaną tak dlatego, że wszystkie formy zamieszkujące Niebiosa stronią od nas, jak się stroni od zakaźnej choroby? Co, jeśli ludzie w swej pysze i wyobrażeniach o własnej wielkości zabrnęli tak dalece, że w zasadzie sami skazali się na kosmiczną samotność? To pytania niezmiernie ważne, zwłaszcza ostatnie, bo C.S. Lewis stawia je w szerokim kontekście relacji międzyplanetarnych, ale też przenosi w kontekst węższy – wszelkich relacji międzyludzkich.

Elwin Ransom, główny bohater powieści, siłą uprowadzony z „milczącej planety” przez nienawidzących go kolegów i porzucony na nieznanej Malakandrze, chcąc nie chcąc, zmuszony będzie odpowiedzieć na wszystkie. Pomogą mu w tym ci, których nazywamy „obcymi”. I to oni, paradoksalnie, staną się mu bliżsi niż wszystko, z czym się zetknął na Ziemi, w swoim, zdawałoby się, bezpiecznym świecie.