Dramaty Eugène Ionesco, który będąc autorem awangardy Teatru Absurdu lat pięćdziesiątych protestował przeciw wszelkim schematom i kompromisom tego czasu, zaliczane są do kanonu dramaturgii współczesnej.

Oznacza to, że wbrew swej woli znalazł się w muzeum literackim bądź archiwum teatralnym.

Akcja dramatów dzieje się w przestrzeni bliżej nieokreślonej. Prowincjonalne miasteczko ("Nosorożec"), sala tronowa ("Król umiera"), miasto ("Morderca nie do wynajęcia"), źle utrzymany pokój ("Kubuś czyli uległość"), pokój byle jaki ("Szaleństwo we dwoje"), przypominają słynne oświadczenie Alfreda Jarry wygłoszone à propos "Ubu Króla", że rzecz dzieje się nigdzie, czyli wszędzie, a zwłaszcza w kraju, w którym się znajdujemy. Są to sztuki o buncie przeciw stereotypom myślenia i zachowań, które demaskują natrętność banału i zagrożenia, jakie niesie powszechny kompromis. Świat tzw. przeciętnych ludzi: urzędników noszących czarną teczkę, sklepikarzy, kelnerek, paniuś z pieskiem lub kotem pod pachą, zdebilałych staruszków, eleganckich starszych panów, dozorczyń machających miotłą i podsłuchujących wszystkie rozmowy, ukazany jest w karykaturalnym krzywym zwierciadle. Jest to nie tyle świat, co raczej światek marionetek pozbawionych autentyzmu, manipulowanych przez powszechnie panujący obyczaj.

Eugène Ionesco (właśc. Eugen Ionescu; 1909-94), francuski dramaturg pochodzenia rumuńskiego, członek Akademii Francuskiej, przedstawiciel awangardy teatralnej (członek Kolegium Patafizyki, które współtworzyli m.in.: Boris Vian, Jacques Prévert, Marcel Duchamp), jeden z twórców teatru absurdu.

[Mireki, 2004]