Na samym początku książka ta wzbudziła we mnie mieszane uczucia. „Łuk triumfalny” jest napisany ogólnie przystępnym językiem, ale momentami miałem wrażenie, że Remarque siląc się na filozoficzne wywody zapomniał o czytelności ich treści. Może to dlatego, że za dużo czytam ostatnio Remarqu’a i gubię przez to gdzieś swój obiektywizm, a może to problem wynikający z tłumaczenia. Nie wiem.

Rok 1938, Paryż. Czas napięcia, w powietrzu unosi się woń nadchodzącej wojny. Naziści w Niemczech, faszyści w Hiszpanii. Pośrodku Paryż, jedyna przystań dla politycznych uchodźców, uciekających przed prześladowaniami nacjonalistycznych ustrojów. Ich pobyt jest nielegalny, a jedyną pewną rzeczą w ich życiu jest (prócz śmierci oczywiście) to, że po złapaniu zostaną deportowani do Szwajcarii.

Ravic jest uchodźcą z Niemiec, weteranem I wojny światowej. Jest on chirurgiem, lecz jako uchodźca bez paszportu nie ma żadnych praw, nawet by operować. Paszporty dostają tylko naziści. Doktor Ravic jest człowiekiem, którego los nie oszczędził, lecz mimo to nie poddaje się on. W jego szczurze życie wkrada się nawet miłość. Lecz jako wiecznemu wygnańcowi nie jest mu dane zaznać spokoju...

Remarque pokazuje w tej powieści absurdalność demokracji i okrucieństwo nazizmu.

O Remarque’u mówi się często, że jest ostatnim romantykiem. To prawda, że jest romantykiem, ale jest też realistą. Jego książki nie pozostawiają złudzeń. Są przypadki, w których niezaleznie od tego, jak bardzo byśmy się starali, i tak stanie się to, co nieuchronne. Siła bohaterów powieści Remarque’a polega na tym, że przeciwstawiają się losowi z całym zaangażowaniem, choć wiedzą, że walka jest przegrana, a po przegranej walce godzą się z rzeczywistością nie wznosząc słów sprzeciwu. Taki właśnie jest Ravic.

Polecam tę książkę, ale ostrzegam też, że twórczość E.M. Remarque’a nie każdemu przypadnie do gustu. Jeśli poszukujecie w czytanych książkach lekkich treści pozwalających zapomnieć o okrucieństwie świata, w którym przyszło nam żyć, ta książka jest nie dla was.