Éric-Emmanuel Schmitt należy do moich ulubionych autorów. Z tym większą radością przystąpiłem do czytania jego najnowszego dzieła. Przyzwyczajony do niestandardowego podejścia Schmitta do rzeczywistości i jego ciekawego punktu widzenia, znowu zostałem zaskoczony. Zarówno formą, jak i treścią. Trzeba przyznać, że „Tektonika uczuć” mocno porusza!

Éric-Emmanuel Schmitt z wykształcenia jest filozofem, stąd podejście do tematów, które porusza, ma charakter stricte filozoficzny. Opakowane są jednak zawsze w język, który, wystawiony na wystawie sklepowej, przyciąga każdego przechodnia.

Pisarz swoją pierwszą powieść napisał w wieku 11 lat. Na świecie jest jednak znany głównie jako twórca teatralny i właśnie „Tektonika uczuć” została napisana w konwencji sztuki teatralnej – z podziałem na role i opisem scenografii, w której bohaterowie książki się pojawiają.

W sztuce, która dzieje się w Paryżu, gra pięć osób. Najważniejsi są jednak Richard i Diane. Kochają się, jednak oboje uprawiają jakąś dziwną grę, nie ujawniając swoich szczerych zamiarów. Ta gra doprowadza ich do absurdalnego wniosku, że muszą się rozstać, co boli obie strony, ale starannie to ukrywają. Po rozstaniu Diane knuje niezwykle skomplikowaną intrygę przeciwko Richardowi, znakomicie wykorzystując tajniki psychologii. Wynik jest zaskakujący dla wszystkich bohaterów, a zwłaszcza dla Diane.

Dramat Schmitta trzyma w napięciu od początku do samego końca. Niesamowite zwroty akcji, a przede wszystkim bardzo interesujący obraz zmieniających się jak w kalejdoskopie ludzkich zachowań, reakcji w zależności od sytuacji, w której się znajdują, nakreślają ciekawy psychologicznie porter człowieka.

Lektura obowiązkowa.



[Recenzję opublikowałem wcześniej w To Coś.pl, e-magazynie dla singli]