Świetne, pełne humoru studium samotności, a zarazem uskrzydlająca, potoczysta proza bez jednej fałszywej nuty. Po raz pierwszy przeczytałam to opowiadanie jako studentka, a po latach sięgnęłam po nie jeszcze raz (właśnie po "Gołębia", nie po głośne "Pachnidło" tego samego autora), acz nie bez obawy, że na tle tylu innych przeczytanych tymczasem książek wypadnie gorzej niż za pierwszy razem. Lecz stało się wręcz przeciwnie! "Gołąb" okazał się jak wino: czas wydaje się pracować na jego korzyść. Na korzyść Süskinda natomiast pracuje jego "obskurantyzm": wobec tłumu "autorów gwiazdorów", których widać i słychać niemal wszędzie, a którzy na polu literatury zwykle błyszczą znacznie mniej niż w wywiadach i przemowach, niechęć do udzielania się w mediach, i to w przypadku pisarza tak dobrego, jest nie tylko oryginalna, ale też poniekąd pokrzepiająca.