Ta część "muminkowej sagi", to przede wszystkim opowieść o samotności. O różnych jej przejawach i rodzajach. Niemal każdy z bohaterów nosi w sobie w mniejszym lub większym stopniu tego rodzaju uczucie.

Buka - najbardziej samotne stworzenie na wyspie, odrzucone i niezrozumiane i tak bardzo pragnące ciepła i światła, do którego lgnie. Ta postać nosi w sobie rys "romantycznego bohatera".
Rybak - to samotnik z wyboru. W odróznieniu od Buki nie pragnie towarzystwa, unika go, a innych traktuje jak intruzów. Samotność to jego sposób na życie.
Tatuś Muminka - izolujący się naukowiec. Brak odpowiedzi na większość stawianych sobie pytań często rodzi w nim poczucie pustki.
Mama Muminka - zagubiona w nowym miejscu, próbująca bezskutecznie odnaleźć choć odrobinę dawnego życia, które wiodła w Dolinie Muminków.
I w końcu Muminek stwarzający sobie azyl samotności na odnalezionej polanie, tam chowa się przed światem, tam postanawia zamieszkać. Ale Muminek ma zbyt duże pragnienie bliskości, by tak jak Rybak wieść życie samotnika, dlatego wkrótce kryjówka przestaje być tajemnicą.

Cudownie refleksyjna opowieść. I jeszcze Mi, cudowna Mała Mi... :)