Zadie Smith mówi o pisaniu o książkach dokładnie to, co i ja o tym myślę:

"Zawsze fascynował mnie świat akademicki. Od kiedy wiedziałam, że istnieje. Zawsze też miałam inne wyobrażenie o pisaniu o książkach od tego, co czytam w literackich dodatkach do dzienników. Przeważają eseje poświęcone technikom, najbardziej popularne jest cyniczne wyszukiwanie błędów. Jako autorka wiem, jak bardzo może zranić taki rodzaj recenzji. Bohater "O pięknie" Howard Belsey jest takim przedstawicielem świata akademickiego, który potrafi nazwać kilkadziesiąt trendów w naukach społecznych, ale nie umie ich opisać z emocjami. Krytycy, których lubię, piszą o tym, jak czują fikcję, jak ją przeżywają. Jest też rodzaj recenzji pisanych przez autorów powieści, którzy próbują przekazać swoją wiedzę o pisaniu.

Mnie interesuje perspektywa czytelnika. Opowiadam o świecie książki, o wyobrażonym przeze mnie świecie, o indywidualnym doświadczeniu z tekstem. Dla mnie mistrzem krytyki był Barthes. Rozumiał, że w pisaniu o literaturze nie chodzi o ocenianie."

(http://wyborcza.pl 1,75475,6093034,Zadie_Smith__Pisac_15_slow_dzienni​e.html)

Dokładnie - indywidualne, przepełnione emocjami doświadczenie z tekstem - to jest to co mnie interesuje, takie recenzje lubię czytać i tak sama staram się pisać.