Może nie wszyscy się ze mną zgodzą, ale myślę, że przed czytaniem właściwie dowolnej książki pani Seymour-Tułasiewicz powinno się, choćby pobieżnie, zapoznać z jej życiorysem. Bo, mimo iż jest ona powieściopisarką i w związku z tym obowiązuje formułka, iż: "zdarzenia i opisane postacie są całkowicie przypadkowe", to poznawszy jej losy jest się niemal pewnym, że bohaterów tych powieści można było spotkać nie tylko na kartach książki, ale i za własnymi drzwiami.

Własne życie jako tworzywo i pisarskie zdolności Lilian Seymour-Tułasiewicz sprawiły, że "Dag, córka Kasi" jest popularna do dziś. Nieco jednak dziwi fakt, że już druga książka o Dag - "Ostatnie lato" jest zdecydowanie niżej oceniana. Choć właściwie wytłumaczenie jest bardzo proste. Prawie wszyscy wolą opowieść o młodej dziewczynie - Polce, która z trudem, ale z powodzeniem przebija się w Ameryce, niż o małżeńskich (i nie tylko) kłopotach i problemach pewnej Polki w "swoim" (i nie tylko) kraju.

Życiowe, często niemal nie do rozwiązania, problemy to - okazuje się - mniej ciekawy temat. Stąd też "Ostatnie lato" ("Miłość ma barwę popiołu", "Parada aniołów", "Notatnik szpitalny") to "słabsze książki", "mniej ciekawe".

A przecież nie mniej prawdziwe.