Ile to ludzi próbuje uzmysłowić sobie, czym jest dla ludzkości pismo? Jakże możliwe by było gromadzenie wiedzy, gdyby nie utrwalono jej znakami pisma? Jeśli kultura jest, jak sądzi wielu uczonych, »wiedzą nadającą się do przekazywania« i jeżeli pismo stanowi, a tak jest niewątpliwie, jeden z najważniejszych środków przekazu - co więcej, jedyny środek zdolny pokonać czas i przestrzeń - to bez przesady możemy powiedzieć, że jest ono głównym środkiem rozpowszechniania cywilizacji ludzkiej*.

Celem tej książki jest wprowadzenie czytelnika w fascynujący przedmiot, jaki stanowi historia alfabetu. W części pierwszej starałem się dać rys historyczny rozwoju pism niealfabetycznych, chociaż książka niniejsza traktuje w sposób bardziej szczegółowy o pochodzeniu i rozwoju alfabetu, czemu poświęcona jest jej druga część. (...)

Nie próbowałem omawiać szczegółowo alfabetów wszystkich współczesnych narodów świata, gdyż jest to niemożliwe, wolałem natomiast poświęcić więcej miejsca problemom czy to mniej znanym, czy też ciekawszym z punktu widzenia historii pisma, jak np. genezie niektórych pism, związkom łączącym poszczególne systemy i tym podobnym kwestiom**.

Wielokrotnie starałem się pokazać, że w genezie rozmaitych pism, w ich rozwoju i przystosowaniu do innych języków poza różnymi zjawiskami kryje się coś wspólnego całej ludzkości. Wspólna wszelkim tym zjawiskom jest na ogół rola odegrana przez pewne jednostki, takie jak św. Mesrop, Wulfila, Sequoya czy Ndżoja. Wszędzie również warunki rozwoju i przystosowania pism były podobne, oparte na naturalnej podstawie. Czy wolno nam tedy powiedzieć, że rozmaite systemy pisma, z całą ich różnorodnością, wskazują na istnienie wielkiego wspólnego czynnika w biegu myśli ludzkiej i ludzkim pragnieniu wyrażenia samego siebie?***



---
* David Dringer, "Alfabet, czyli Klucz do dziejów ludzkości", przeł. Wojciech Hensl, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1972, s. 21.
** Tamże, s. 17.
*** Tamże, s. 541-542.