Z nieufnością potraktowałem "Trzynastą noc" i muszę wyznać, że zanim wziąłem ją do ręki, solidnie szturchnąłem kijem. Strasznie się ich namnożyło, tych nieznanych przygód pisarzy, malarzy i bohaterów literackich. A co jedne to marniejsze. Ot, kolejne koniunkturalne tajemnice zawarte w obrazach Boscha albo Mondriana czy dochodzenie w sprawie brutalnego morderstwa prowadzone przez Bogusława Malinowskiego. Ale szczęśliwie dla siebie książka Gordona się broni.

Nieznane losy postaci szekspirowskich to już stateczny, uznany gatunek literatury tworzonej w języku angielskim. Przepis jest taki: bierzemy bohaterów znanych dramatów i każemy im robić różne rzeczy, które były lub nie u Williama, opowiadać o wątkach znanych czytelnikowi z dramatów swoim językiem itp. To jest z reguły, moim skromnym zdaniem, głupie i chyba nigdzie nie prowadzi. Tu tak nie jest - happy end "Wieczoru Trzech Króli" niesie w sobie zarzewie przyszłych kłopotów, nie wpisane co prawda w sztukę, ale wpisane we wzajemne relacje i charakterystyki bohaterów. "Trzynasta noc" bardzo umiejętnie i rzeczywiście przekonująco rozgrywa te figury rozstawione na planszy przez oryginalne zakończenie i tworzy coś więcej niż ciekawostkowy appendix do Szekspira.

Od razu uprzedzam - wątek kryminalny jest, niestety, marny. Nie chodzi o to, że pretekstowy, tylko o to, że mało inteligentny. Nawet niezbyt uważny czytelnik spostrzeże w połowie książki , że jest tylko jedna osoba, która może chcieć zabić głównego bohatera- to trzeba było poprowadzić sprytniej. To właściwie jedyne, ale dość poważne zastrzeżenie, po którym jakoś niezręcznie pisać "polecam". Napiszę więc: "chcecie, to czytajcie".