Pełna magii historia czterech spokrewnionych ze sobą kobiet. Czyta się ją jak baśń, momentami mroczną, okrutną, odrażającą. Ale przede wszystkim ciepłą i pełną miłości.

Budnitz nie nazwała w swej książce kraju, w którym w pierwszej połowie utworu toczy się akcja. Jak sama mówi, jest to po prostu Wschód, bo jedynie Wschód zachował magię i tajemniczość. Tylko Europa Wschodnia nadal pozostała nieodkryta, pełna zabobonów, wiary w rzeczy nadprzyrodzone, cuda i postaci nie z tego świata. Trzy stare wiedźmy, pół ludzie, pół zwierzęta. I w tej scenerii mała dziewczynka, która odkrywa przed czytelnikiem swój bogaty świat wewnętrzny. I nie tylko swój, bo zaczyna opowieść od historii swojej matki.

Autorka porusza się po bardzo intymnym terenie kobiecej duszy. Zasłona opada i pozostaje tylko to, co najintymniejsze. Kobiety zostają pokazane w swoich najbardziej osobistych pragnieniach, lękach, cierpieniach. To, kim są i jakie są nie ma nic wspólnego z teraźniejszością. Ich los sięgnąć musi wstecz, do zdarzeń z przeszłości, które wciąż trwają, choć fizycznie ich już nie ma.

Chciałoby się zapytać, gdzie miejsce dla mężczyzny? Mężczyzna jest. „Gdybym ci kiedyś powiedziała” nie ma nic wspólnego z literaturą feministyczną. Pierwiastek męski jest nieodłącznym elementem. Widać wyraźnie relacje brat-siostra, mąż-żona. Często tak silne, że wręcz chore i niebezpieczne. I zarówno bliskość i wyjątkowość tych mężczyzn, jak i powtarzająca się ich utrata pokazują, jak ważną rolę pełnią oni w skomplikowanym kobiecym świecie.

Świat Budnitz obfituje w dziwne wydarzenia. Czasem odrażające i okrutne, a czasem śmieszne i wywołujące rumieniec na twarzy. Wiedźmy, zabójcy, nimfy, kontrowersyjne postacie, sny. I to uczucie - czy to się dzieje naprawdę, czy też ktoś nas usiłuje nabrać?

Książka pięknie napisana. Z bardzo dobrym zakończeniem. Po przeczytaniu zaczyna brakować tego świata. Zaczyna brakować magii i specyficznego klimatu. I pojawia się mnóstwo uczuć, o których tak trudno mówić…