Już czytając tekst zamieszczony na okładce kolejnej książki Mike'a Gayle'a coś sobie zaczęłam przypominać, ale dopiero gdy ją otworzyłam, jaźń otwarła swe podwoje. A dokładniej, coś zaiskrzyło. Przecież ja to już czytałam? Chyba?

I rzeczywiście, w pewnym sensie "Moja legendarna dziewczyna" wydaje się zmienioną "Trzydziestką"... jedną z ostatnich powieści tego autora. A może jej prototypem? Ale tak jest tylko na pierwszy rzut oka. Rzeczywiście, główni bohaterowie tych powieści są chyba blisko spokrewnieni. Obydwaj tęsknią za minionymi miłościami, za tymi wyśnionymi kobietami, które obdarowali uczuciem, i obydwaj mają urodziny... Ale nie są tacy sami. Bohater "Trzydziestki" uciekł przed wiekiem, wspomnieniami po związku, który uległ rozpadowi; bohater "Mojej legendarnej dziewczyny" to mężczyzna, który stara się żyć. Jest nauczycielem, chyba nawet dość lubianym, ale niestety nadal samotnym facetem. Nie żeby miał trudności z poznaniem kobiet, nawet nie jest tak źle, ale Aggie... Ta pierwsza, najwspanialsza, najlepsza, wciąż ma swoje miejsce w sercu. Wciąż jest tą doskonałością, którą nadal kocha. Ale też dziewczyną, która go rzuciła.

Drugiej takiej nie będzie. I nasz bohater, Will Kelly, powinien się chyba z tym pogodzić, ale jednak nie potrafi. Wciąż wraca do niej we wspomnieniach. A w rzeczywistości - izoluje się od świata. Tylko telefon jest jego odskocznią. Nie tyle rozrywką, co sporą częścią życia. I ta garstka przyjaciół... Czy też znajomych. W gruncie rzeczy nie jest źle... tylko ta Aggie. Jakoś nie może się wydostać z jej aury.

"Moja legendarna dziewczyna" to miłe czytadło na jesienne wieczory, zimowe noce. Takie sympatyczne, zabawne, miejscami wzruszające. Jak zwykle Gayle imponuje niezłym stylem, zrozumieniem bohatera oraz całkiem fajnym zarysem jego postaci. "Bridget Jones w męskim wydaniu"? O tak, można to tak ująć. Tylko czy kolejnej męskiej Brodget nam potrzeba?

Tak naprawdę - dla wielbicieli gatunku i autora!!!