Bezsenność w Tokio (Bruczkowski Marcin) (5)
Luźno napisana książka, mająca dać nam obraz Japonii widzianej z perspektywy cudzoziemca. Autor nie zajmuje się głębszymi analizami struktury społecznej Japonii, a po prostu opisuje własne perypetie. Opisy są jasne, rzeczowe i naładowane sporą dawką humoru, dlatego książkę czyta się wyśmienicie (choć nie można tu mówić o wybitnych umiejętnościach pisarskich Bruczkowskiego – pod tym względem jest po prostu ok). Fajna lektura, dzięki której można poznać Japonię, z tej najbardziej prozaicznej strony.

Ludzie na walizkach (Hołownia Szymon) (4,5)
Są to wywiady z ludźmi, dla których los nie był szczególnie łaskaw. Wypowiadają się tu także lekarze i właśnie rozmowy z nimi najbardziej mi się podobały. Ale cała książka trzyma wysoki poziom i największą jej wadą jest malutka objętość (i stąd nieco niższa ocena). Chciałbym więcej, bo czułem pewien niedosyt, jakby czegoś tu jeszcze brakowało. Należy też zwrócić uwagę, że wszystkie przedstawione osoby są katolikami i patrzą z perspektywy osób wierzących. Nie może tu być jednak mowy o żadnym fanatyzmie religijnym czy czymkolwiek w tym rodzaju. Szymon Hołownia zadaje rozsądne życiowe pytania i dialog toczy się w spokojnej, zrównoważonej atmosferze.

Umysł: Krótkie wprowadzenie (Searle John R.) (4,5)
Jest to trzeźwe i racjonalne spojrzenie na współczesną filozofię umysłu. Searle wyjaśnia krok za krokiem, jakimi kwestiami zajmuje się filozofia umysłu, jakie były jej podstawowe twierdzenia, jak się zmieniały z czasem oraz jak to wszystko wygląda obecnie. Brzmi lekko i przejrzyście, ale czasem trzeba nieco wytężyć mózgownicę. Autor stara się nie gmatwać zbytnio w bardziej zawiłe problemy, lecz nie zawsze mu to wychodzi. Trudno jednak znaleźć lepsze opracowanie podstawowych kwestii dotyczących filozofii umysłu. Dla mnie książka stanowiła dobrą powtórkę materiału, choć trafiłem też na kilka nowych rzeczy.

Kruchy dom duszy: Wielka odyseja chirurgii mózgu (Thorwald Jürgen (właśc. Bongartz Heinz)) (4,5)
Za początki neurochirurgii można uznać połowę XIX wieku. Od tego czasu operacje przeprowadzane na mózgu zaczęły powoli przybierać na sile a zainteresowanie tematem rosło. Nie obyło się oczywiście bez ofiar (tysiące maltretowanych zwierząt oraz tysiące nieudanych operacji). Jednak postęp rzadko kiedy dzieje się sam z siebie. Historia neurochirurgii to historia osób, których chęć wyróżnienia się, chęć odkrywania nowych obszarów wiedzy oraz inne ambicje pokierowały do zrobienia wielkich rzeczy. Jest to opowieść ciekawa, zarówno ze względów historyczno-naukowych, jak i psychologicznych. Wydaje mi się nawet, że to drugie ma tutaj pierwszeństwo. Autor chciał nie tylko pokazać, „jak” przebiegały odkrycia, ale „dlaczego” w ogóle do nich doszło? Napisana przez Thorwalda historia chirurgii mózgu to prawdziwa odyseja, pełna wzlotów i upadków, fantastycznych odkryć i sromotnych porażek. Dobra rzecz.