Użytkownik: Ijung 25.05.2009 11:24 napisał(a):
Odpowiedź na: Dziwne rzeczy dzieją się ... | Jedydiana Widać, że to debiut. Czytałam gorsze debiuty ^^
Wprowadza fajny klimat - mała wyspa, odizolowanie od ludzi, zamknięcie w sobie. Dużo dziwadeł. Baśniowo. Jakiś pomysł, jakaś idea fabuły i tego co głębiej pod nią do przekazania, to pewnie była w zamyśle autora. Ja jednak uważam, że to jeszcze niedopracowane, za płytko osadzone a za bardzo wydziwione. Zamiana w szkło - ciekawe, tylko umyka dlaczego? A może to ja się czepiam, bo przecież nie wszystko musi być wyjaśnione. Bohaterowie - czasem mam wrażenie że to cienie przemykające przez tą baśniową krainę. A czasem udaje im się przebić zza tego cienia i stają się odrobinę realniejsi. Ale jeszcze za mało.

Poczekam na kolejne jego książki i zobaczę, czy to tylko zbiór spisanych i połączonych ze sobą kiełkujących pomysłów, a dalej też tak samo, czy się ciekawie rozwinie w dobrego pisarza. Co do samego stylu i języka - czytało się szybko, poza tym w pociągu i nie zwróciłam uwagi na jakieś rażące błędy. Zresztą nie lubię (subiektywnie ;D ) wydawnictwa Amber ostatnimi czasy i nie mam zaufania do jakości ich wydań.

Użytkownik: nisha 03.04.2010 21:59 napisał(a):
Odpowiedź na: Dziwne rzeczy dzieją się ... | Jedydiana A mnie się podobało, i to bardzo. Raz na jakiś czas wpada mi w ręce książka, która wręcz idealnie trafia w moją wrażliwość i w której jestem w stanie odnaleźć siebie. Okazało się, że "Dziewczyna ze szklanymi stopami" to właśnie jedna z takich książek. Nie potrafię jej w związku z tym ocenić obiektywnie, pod kątem niedociągnięć i gaf autora, choć jakieś na pewno by się znalazły, skoro to debiut. Nie tym razem.

W przeciwieństwie do Ijung, lubię, kiedy pewne rzeczy pozostają niedopowiedziane, więc zadowoliło mnie to, jak autor potraktował zwierzę zmieniające spojrzeniem w biel, czy pominięcie genezy zamiany w szkło. Myślę, że to dlatego "Dziewczynę ze szklanymi stopami" porównano na okładce do Murakamiego, choć to raczej typowa dla okładek komercyjna przesada.

Może jeszcze jedno łączy Shawa z Murakamim: książka jest przede wszystkim o samotności, samotności z wyboru, z wygody, pod wpływem przeszłości, ale także samotności wśród ludzi. Losy bohaterów przeplatają się, ich uczucia tworzą jakby jedną wielką pajęczynę, ale całość nie jest banalna, jak często w podobnych przypadkach bywa. Jest głęboko smutna, melancholijna, bo pokazuje, jak trudno jest w tej pajęczynie znaleźć drogę do drugiego człowieka.

Przyłapuję się na myślach, że chętnie napisałabym recenzję, paskudnie subiektywną i pochwalną. Kto wie, może kiedyś... :-)

Użytkownik: reniferze 18.08.2012 19:45 napisał(a):
Odpowiedź na: Dziwne rzeczy dzieją się ... | Jedydiana Bardzo mi się podobało. Niezwykły klimat, niedopowiedzenia, które wcale nie odbierają wiarygodności.. no i łatwość czytania - w przeciwieństwie do wspomnianego Murakamiego, który wielokrotnie zapętla się sam w swoich pomysłach. Bardzo dobra książka, chociaż na pewno nie dla każdego.