"Bastion" podobno uważany jest przez wielu czytelników za najlepszą powieść w dorobku Kinga. Nie zgadzam się z tą opinią. Książka jest dobra, chwilami znakomita, ale spójrzmy na jej rozmiary (polskie wydanie to ponad 1600 stron) - nawet najlepszy pisarz może mieć trudności z utrzymaniem wysokiego poziomu na takim dystansie. I po lekturze wydaje się, że rozmiar "Bastionu" trochę przerósł Wielkiego Stephena.

King - jak wiadomo (a kto nie wie, ten niech żałuje) - jest znakomitym pisarzem. Można się rozpływać w nieskończoność nad jego znakomitymi postaciami, ciekawymi rozwiązaniami fabularnymi i znakomitą narracją. Wszystkie te elemety występują również w "Bastionie", jednak tym razem nie tworzą tej magicznej mikstury, która powoduje, że powieści Kinga zapadają w pamięć. No - może połowicznie, pierwsza część książki jest bowiem całkiem ciekawa (wizja świata walącego się w gruzy jest bardzo sugestywna). Prawdziwy problem zaczyna się potem.

Dalszy ciąg to w zasadzie niepotrzebna dłużyzna. Rozumiem, że Kingowi nie wypadało napisać książki, która w trzech czwartych składałaby się z opisu apokalipsy, a w jednej czwartej z "jakiegoś tam rozwiązania fabuły", ale czytając ciąg dalszy cały czas miałem wrażenie, że odstaje on od początkowych rozdziałów. Historię bohaterów przemierzających bezdroża USA w poszukiwaniu swoich mentorów charakteryzuje tempo właściwe ich wędrówce. Chwilami wręcz miałem ochotę przeskoczyć kilka akapitów, które można by streścić rejsowym: "pan mówi o przyrodzie teraz", ale w końcu jednak się powstrzymałem.

Ogólnie jednak - książka jest dobra. Polecam każdemu, komu niestraszne jej rozmiary - można spokojnie zapomnieć o bożym świecie, zatapiając się w sugestywnej wizji apokalipsy i świata po niej. No i w końcu przecież to King! A King słabych powieści nie pisze.