Nie od dziś powtarza się, że współczesność – czy ściślej: ponowoczesność – wytwarza wyalienowane jednostki, które pozbawione podstawowych wartości, nie potrafią odnaleźć się w coraz bardziej skomplikowanym świecie. Przyglądając się najnowszej powieści Zadie Smith, trzeba przyznać, że jest pod tym względem modelowa.

Jako czytelnicy towarzyszymy czterem młodym bohaterom, których łączy przestrzeń dorastania – wielokulturowy Londyn, dla nich sprowadzający się do podejrzanej dzielnicy bez przyszłości. Leah, Natalie, Nathan i Felix żyją pozornie normalnym życiem i w żadnym razie nie rozczulają się nad sobą. Nie ma tu taniego sentymentalizmu czy jeszcze tańszej emocjonalności. Nikt się nie skarży, a życie po prostu trwa. Ale im dłużej czytamy, tym bardziej przekonujemy się, że żadna z tych postaci nie jest szczęśliwa. Co gorsza, wszyscy namiętnie oszukują samych siebie i nie mają o tym z kim porozmawiać. Tutaj tkwi sedno problemu.

Zadie Smith potrafi pisać. Na początku narracja wydawała mi się dynamiczna, następnie – rwana, potem chaotyczna. Wreszcie dochodzę do wniosku, że język bohaterów „Londynu NW” jest sztuczny. Nie ma tu komunikacji – są głosy, które się nie przeplatają, nie tworzą pytań i odpowiedzi, nie są żadną wymianą zdań. To jest współczesna tragedia, którą chce nam wykrzyczeć nagradzana brytyjska pisarka.

Książka jest niezwykle przejmująca. Może na niektórych zadziała jak otrzeźwienie. Serdecznie polecam.