Zofia, główna bohaterka powieści, odwiedza grób Francesca Finesciego. Spotyka tam syna Francesca, Renata. Renato jest młodym filmowcem szukającym w Polsce plenerów do włoskiego filmu. Jest jeszcze Agnieszka -córka Zofii, trzecia dramatis persona. Dzięki Renatowi Zofia wspomina. II wojna światowa, Francesco był włoskim żołnierzem, którego Zofia ukrywała. Renato dzięki Agnieszce ma sposobność poznania Polski i Polek.

Akcja powieści biegnie dwutorowo - terazniejszość tłumaczy przeszłość, przeszłość tłumaczy się sama.
Zofia i Andrzej, jej mąż, myśląc już o końcu wojny, zaszyli się w leśniczówce, w lasach janowskich. Niestety - w czasie wojny nigdzie nie jest zbyt spokojnie. Andrzej stopniowo jest wciągany w działalność partyzancką... Pojawia się Francesco Finesci. To jest pierwszy tor powieści. Drugi tor prowadzi - jak już wspomniałem - poprzez Polskę, Polskę lat 70., Polskę bogatą w inwestycje Edwarda Gierka, ale także Polskę z zabytkami. Agnieszka pokazuje Renatowi miejsca, krajobrazy, ludzi - to wszystko, co można było zobaczyć w folderach z tamtych czasów. Między młodymi zawiązuje się coś na kształt romansu...

Muskat realizuje swój plan wzorowo. Plan polega na pokazaniu dwóch momentów historycznych - Polski wojennej i Polski niepodległej. Wojna jest przedstawiona sztampowo: gdzieś tam - front, a tu - AK, AL i inne odziały partyzanckie i my - główni bohaterowie tej powieści. Główni bohaterowie powieści są w pewnym momencie zmęczeni wojną - to też sztampa, prawda? Więcej nie mogę powiedzieć - zdradziłbym pointę. A co z drugim nurtem powieści? Trzeba tu pamiętać, że Muskat była niejako zależna od władz komunistycznych - po pierwsze jej mąż był działaczem partyjnym, po drugie - ona sama również brała czynny udział w życiu społeczno-oświatowym, w takim układzie nie sposób źle pisać o dłoni, która karmi. Jest nią oczywiście Polska Ludowa. Czy Muskat broni idei władzy gierkowskiej? Pytanie zostawiam bez odpowiedzi, proszę przeczytać powieść i wysnuć samemu wnioski.

Powieść Muskat czyta się szybko, dynamicznie, bez zatrzymywania się. Język jest wysmakowany, czysty i pełen... polskości.