Absolwent Oksfordu, Nick Guest przyjmuje zaproszenie kolegi ze studiów – Toby’ego Feddena i spędza lato 1983 w jego rodzinnym domu w Notting Hill w Londynie. Ojciec Toby’ego – Gerald Fedden jest zamożnym biznesmenem i toryskim parlamentarzystą. Jego żona, Rachel pochodzi z bogatej żydowskiej rodziny. Świetnie orientujący się w muzyce klasycznej, antycznych meblach, architekturze i malarstwie Nick szybko zaskarbia sobie życzliwość goszczącej go rodziny. Gerald i Rachel są zadowoleni również z przyjaźni łączącej gościa z ich nieco niezrównoważoną i ekscentryczną córką, Catherine. W konsekwencji proponują mu zostanie ich lokatorem na nieokreślony czas.

Korzystając z gościny Feddenów Nick uczestniczy w życiu towarzyskim bogatego establishmentu. Allan Hollinghurst poświęca dużo miejsca opisom rozmów i zachowań klasy uprzywilejowanej. Pieczołowicie oddaje niuanse i niedopowiedzenia charakteryzujące konwersacje tego środowiska. Jest wnikliwym obserwatorem, który za pomocą ironii i humoru demaskuje płytkość i egoizm klasy rządzącej.

Równolegle z poznawaniem reguł rządzących światem wyższych sfer, główny bohater inicjuje swoje życie seksualne jako zdeklarowany homoseksualista. Śledząc jego losy, czytelnik zaznajamia się z klimatem londyńskich klubów gejowskich i z różnymi formami związków homoseksualnych - od jednorazowych przygód po długotrwałe związki. Autor powieści obiektywnie i bardzo realistycznie opisuje życie homoseksualistów lat 80., prezentując mnogość przypadkowych kontaktów seksualnych, męską prostytucję, plagę AIDS i powszechność narkotyków.

Uwagę zwraca wyraźnie zarysowana konstrukcja „Linii piękna”: powieść została podzielona na trzy części, każda o innym nastroju. W pierwszej części bohater nieśmiało wkracza w świat seksu i nieswojej klasy społecznej. Na każdym kroku czujemy jego ostrożność i niepewność. W drugiej części powieści po onieśmieleniu bohatera nie ma już śladu – Nick równie swobodnie porusza się w świecie majętnych kolegów, jak i wśród gejów. Na tym etapie powieści Hollinghurst przypuszcza najsilniejszy atak na obyczajowość i mentalność dobrze sytuowanej elity. Ostatnia, trzecia część książki ma w sobie dużo napięcia i goryczy, i ostatecznie odsłania rzeczywisty stosunek bogatej burżuazji do kwestii homoseksualizmu oraz do przedstawicieli innych klas społecznych.

„Linia piękna” jest świetnie napisaną powieścią społeczno-obyczajową. Jest nowoczesna, ironiczna, zabawna i krytyczna. Moim zdaniem w pełni zasłużyła na nagrodę Bookera przyznaną jej w 2004 roku – nie dlatego, że porusza kontrowersyjny temat homoseksualizmu, ale dlatego, że prezentuje wysoki poziom literacki.