Siódmy tom "Czarnej Kompanii". Tym razem narratorem jest Murgen, w moim odczuciu taki niedorobiony Konował. Cierpi on na jakąś dziwną przypadłość, dzięki której akcja toczy się równolegle do poprzedniego tomu (w oblężonym mieście), a częściowo kilka lat później i z urywków informacji staramy się dowiedzieć, co się działo przez ten czas. Z miernym skutkiem. Nie wiadomo też, dlaczego Murgen cierpi na to przenoszenie się w czasie, coś jest niby wspomniane na końcu, ale nie doczytałem się dlaczego (inna sprawa, że ten fragment przeczytałem raczej w sporym pośpiechu). No i na dokładkę raczej patetyczny wątek miłosny. Można sobie darować.